Σώπα όπου Να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες ή αντίο Κεμάλ ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

 Το φαινόμενο Μίκης, από τη μουσική του ως την πολιτική του δράση, χρειάζεται να τον προσεγγίζουμε σαν μια διαλεκτική ολότητα. Μια παρέλαση ποίησης, φαντασίας, μουσικής και πολιτικής σκέψης. Μια δυναμική που οδηγεί σε μια πλανητική συνείδηση, διαδικασία που ωστόσο πραγματοποιείται, μέσα από την  εκτύλιξη της πιο προσωπικής εσωτερικότητας. Η διαζευκτική θεώρηση του τύπου -καλός μουσικός αλλά κακός πολιτικός- είναι σα να προσπαθούμε να πακετάρουμε ένα ελέφαντα σε ένα σπιρτόκουτο.

Στη μουσική, όντας λόγιος μουσικός με κλασσικές σπουδές,  μπόρεσε να ξεδιπλώσει το αστείρευτο μουσικό του ταλέντο -και ταυτόχρονα το όραμα του για το κόσμο και τον πολιτισμό- όταν αποφάσισε να πειθαρχήσει στους κανόνες της λαϊκής μαστορικής και έγινε ταπεινός μαθητής του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη. Αλλά η αποτίμηση του έργου του δεν μπορεί να χωρέσει στα αξιολογικά κριτήρια ούτε του μουσικού, ούτε του πολιτικού. Είτε μιλούσε, είτε έπαιζε τη μουσική του, μας εξέθετε τον δικό του κόσμο και ένα μεγαλείο, τόσο μεταδοτικό, που έκανε κάθε καταφρονημένο να νοιώθει ότι έχει αξία.  Η παρακαταθήκη του είναι ο προσωπικός του πολιτισμός, που έγινε και συλλογικός. Με αυτή την έννοια ήταν από τα θεμέλια της νεοελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας όπως ήταν ο Βαμβακάρης και ο Παπαδιαμάντης μεταξύ άλλων.

 

Πολλοί εντάχθηκαν στο κίνημα εξ αιτίας της μουσικής του Μίκη, γιατί πίστεψαν ότι η πίστη σε μια καλύτερη κοινωνία, θα απελευθερώσει τις δυνατότητες και τη δημιουργικότητα του ανθρώπου.

Στο τέλος της ζωής του θέλησε να αγκαλιάσει όλους τους Έλληνες. Να υπερβεί τον διχασμό, να συμφιλιωθεί με τον εχθρό του.  Eίχε κάθε λόγο να μισεί τη δεξιά, πολύ περισσότερο από αυτούς που το μόνο για το οποίο βρήκαν να μιλήσουν, τώρα που πέθανε, ήταν για τη «κωλοτούμπα». Με τη χειρονομία του κατάφερε να φέρει κοντά του τον εχθρό, αλλά δεν προσχώρησε στις τάξεις του. Και η τελευταία του επιθυμία ήταν «Θέλω να πεθάνω σαν κομμουνιστής», Έκανε όλους τους Έλληνες, από όλο το πολιτικό φάσμα, να τον θεωρούν σα δικό τους πατέρα.

Με το θάνατο του Μίκη τελειώνει οριστικά η ουτοπία ότι, αυτή η στάχτη που λέγεται Ελλάδα, μπορεί να ξεφύγει από τη βαθειά εντροπία της.

 Θα αφήσει σπορά ο Μίκης;

Θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση;

Θάνατος- θανάτου ειρμολογία

 

τῷ οὖν τόξῳ ὄνομα βίος, ἔργον δὲ θάνατος

Ηράκλειτος

Δεν έχω τίποτα να πω για τον θάνατο, πάρ’ εκτός ότι γνωρίζουμε μόνο το γόητρο του. Στο κάτω κάτω κανείς δεν πιστεύει στο θάνατό του, ή,  για να το πούμε με άλλο τρόπο, στο ασυνείδητο ο καθένας μας είναι πεπεισμένος για τη δική του αθανασία.  Το πολύ-πολύ, για να συγκαλύψουμε την αλήθεια αυτού του ανεπιθύμητου γεγονότος, μπορεί να την σκεπάζουμε με την πίστη ότι ο θάνατος είναι μια ψευδαίσθηση, ή απλώς το τέλος ενός (είδους) ζωής, ή το πρελούδιο  μιας ζωής (αληθινής) κάπου αλλού.

Αυτό που απομένει όταν απεκδυθούμε τις συμβολικές μας αυταπάτες είναι το τίποτα.  Η φιγούρα του θανάτου στο μέσον του στέμματος δεν αντιπροσωπεύει  απλώς τον θάνατο, αλλά το ίδιο το υποκείμενο συρρικνωμένο στο κενό.

Ο Θάνατος διασχίζει το έσχατο όριο. Περνά σε μια διάσταση ριζικά απροσμέτρητη.  Είναι ένα παράδειγμα της αντιπαράθεσης του υποκειμένου με την απόλαυση, που δείχνει το υποκείμενο να ανοίγει την πόρτα αυτού του τόπου, από τον οποίο είμαστε υποχρεωτικά εξορισμένοι, η μυστική έκσταση ενός «απολαμβάνειν» που εμπλέκει όλο το σώμα σε μια υποτιθέμενη συνάντηση με τον Θεό.

Ο θάνατος εμφανίζεται ως καταστροφή της ζωής.  Ωστόσο ζωή και θάνατος συντίθενται σε μια διπολική σχέση ακόμη και μέσα στους κόλπους των ίδιων των φαινομένων που αναφέρονται στην ζωή.  Ο θάνατος είναι το όριο της ιστορικής λειτουργίας του υποκειμένου, όχι ως ενδεχόμενη προθεσμία της ζωής του ατόμου, ούτε ως εμπειρική βεβαιότητα του υποκειμένου, αλλά σύμφωνα με την διατύπωση που δίνει ο Χάιντεγκερ, ως πιθανότητα απολύτως ίδια του υποκειμένου, απροϋπόθετη, αξεπέραστη, βεβαία και ως τέτοια ακαθόριστη.

            Πράγματι, αυτό το όριο είναι ανά πάσα στιγμή παρόν, σε οτιδήποτε έχει αυτή η ιστορία.  Εκπροσωπεί το παρελθόν με την πραγματική του μορφή, δηλαδή όχι το φυσικό παρελθόν του οποίου η ύπαρξη έχει καταργηθεί, ούτε το επικό παρελθόν όπως έχει τελειοποιηθεί στο έργο της μνήμης, ούτε το ιστορικό παρελθόν στο οποίο ο άνθρωπος βρίσκει τον εγγυητή του μέλλοντος του, αλλά το παρελθόν το οποίο εκδηλώνεται ανεστραμμένο μέσα στην αιώνια επιστροφή του.

Το πρώτο σύμβολο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στην ανθρωπότητα μέσα στα ερείπια της είναι τα μνήμα, και η διαμεσολάβηση του θανάτου αναγνωρίζεται σε κάθε πεδίο στο οποίο η ιστορία του ανθρώπου έρχεται στο προσκήνιο.

Το άτομο περατώνει την μοναξιά του, είτε με ουρλιαχτο, είτε βλαστημώντας, είτε μέσα στην πλήρη ανάληψη του προς- θάνατο- είναι του.  Συναινεί στη θυσία της ζωής του, για λόγους που δίνουν στην ανθρώπινη ζωή το μέτρο της και υιοθετεί την αυτοκτονική αυταπάρνηση του ηττημένου, που εγκαταλείπει τον άλλον στην απάνθρωπη μοναξιά του.

Ο άνθρωπος παλεύει να μειώσει τον πόνο της ύπαρξης στο ελάχιστο με το απόλυτο ελάχιστο να είναι ο θάνατος. Ο αιώνιος κατακερματισμός της ζωής συνιστά την επι  γης κόλαση. Είμαστε ήδη στη κόλαση, και η κόλαση συνιστά την πρώτη μας φυσική κοινότητα,  Αυτό κάνει τον Σοπενχάουερ, να αναρωτιέται «από πού πήρε ο Δάντης το υλικό για την κόλαση του, αν όχι από αυτόν τον πραγματικό μας κόσμο;»

Αλλά ακόμα και η κατάργηση του θανάτου δεν λύνει κανένα πρόβλημα, καθώς μεγεθύνεται το άγχος του ανθρώπου να συνυπάρχει με τη ρομαντική φιγούρα του βρικόλακα που υποφέρει από μια ζωή ατέρμονη, χωρίς προβλέψιμο τέλος. Η πιο σκανδαλώδης υπόθεση για την ανθρώπινη ζωή δεν είναι ότι δίπλα στην επιθυμία μας να ζήσουμε, δουλεύουν ακούραστα καταχθόνιες, βουβές δυνάμεις, οι οποίες στοχεύουν στην καταστροφή του οργανισμού, αλλά ότι η ανθρώπινη ζωή διέπεται από ροπές των οποίων το έργο είναι η μείωση του πόνου της ύπαρξης στο ελάχιστο, με το απόλυτο ελάχιστο να είναι ο θάνατος.

ΠΟΙΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ

Τι καθορίζει την κίνηση των μαζών; Ποιος οδηγεί την μετανάστευση των αποδημητικών πουλιών, σαν πτερωτός Μωϋσής να τα πάει στην γη της επαγγελίας; Ποιος  διευθύνει την απόλυτα διατεταγμένη παρέλαση των μυρμηγκιών; Φαινομενικά η κάθε ατομική συνείδηση μπορεί να έχει την αυταπάτη της ελεύθερης επιλογής ….. Ζούμε μια ζωή που δεν καταλαβαίνουμε, ποιος χαράσσει την ρότα της.

Αυτό μας υπαγορεύει να κατανοήσουμε της βαθύτερη λογική στις διεργασίες των ανθρώπινων συστημάτων.  Ο Φρόιντ αποδίδει στο υποσυνείδητο την ιδιότητα του καπετάνιου της ζωής μας. Ο Γιούνγκ μιλά για το συλλογικό ασυνείδητο.

 

Ωστόσο, πέρα από αυτά, φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλες συνολικές διεργασίες που επηρεάζουν τις ατομικές επιλογές.

 

Οι εκλογές διεξάγονται σε ένα πλαίσιο κοινωνικής αποσταθεροποίησης. Η διαταραγμένη συμπεριφορά της μάζας οφείλεται σε ενεργοποίηση ενός πρωτόγονου ενστίκτου αυτοσυντήρησης, και εκδηλώνεται με ατομικότητα, αποκλεισμούς, φόβο, οργή, κοινωνικό κανιβαλισμό, έξαρση των ενστίκτων, καταστροφικότητα.  Υπάρχει κρίση νοήματος και ταυτότητας.  Υπάρχει κατάρρευση του παραδοσιακού κοινωνικού ιστού, αλλά στις νέες μορφές κοινωνικής δικτύωσης δεν καλλιεργείται η σχέση, ο καθένας δεν ενδιαφέρεται για τον άλλον, αλλά πώς θα γίνει ένα πωλήσιμο εμπόρευμα (η αποθέωση της πραγματοποίησης)… με συνέπεια να έχει καθένας χιλιάδες φίλους, αλλά να γεμίζει με απελπισία και μοναξιά.

 

Το πλανητικό σύστημα βρίσκεται στο χείλος του χάους. Η αντίθεση, μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων και μεταξύ πλούτου και φτώχειας, έχει κορυφωθεί. Οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου ισοπεδώνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής.  Υπάρχει πληθυσμιακή έκρηξη στις χώρες του τρίτου κόσμου, ενώ ταυτόχρονα, στις ίδιες χώρες, υπάρχει ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος, με συνέπεια να μη μπορούν να θρέψουν τους πληθυσμούς τους. Η Ελλάδα σαν κρατικό μόρφωμα ψάχνει τον λόγο ύπαρξης στην καινούργια αναδιάταξη του κόσμου. Η αδρανής μάζα ζητάει δομή (δηλαδή ολοκληρωτισμό), ενώ η όξυνση οδηγεί σε πόλεμο· και ο φασισμός έρχεται όταν προοιωνίζεται πόλεμος.

 

Φαίνεται ότι οι μάζες έχουν μια παλινδρομική κίνηση μεταξύ οπισθοδρόμησης και προόδου. Η οπισθοδρόμηση εκφράζεται  με παράδοση σε ένα ηγέτη και συσπείρωση γύρω από μια συγκεντρωτική εξουσία.  Όταν κινητοποιούνται ψυχωτικά άγχη (το άγχος του αγνώστου, του αφανισμού κλπ.), οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ένα συγκεντρωτικό ηγέτη και από ένα Θεό, γιατί τρομάξανε από την ελευθερία τους. Μόνο που ο ηγέτης, σε αντίθεση με τον Θεό, είναι δημιούργημα των καιρών, ενώ ο Θεός δημιούργημα των ανθρώπων. Αντίθετα η πρόοδος εκφράζεται με μια αντίρροπη κίνηση προς την χειραφέτηση και την διαφοροποίηση.  Αυτόν τον ρόλο τον επωμίζεται η αριστερά.

 

Στις παρούσες συνθήκες ο ρόλος των  διανοούμενων και της πολιτικής πρωτοπορίας, δεν είναι να καθοδηγήσουν το «κοπάδι», αλλά να αποκαλύψουν τι διέπει την κατεύθυνση των μαζών.

 

 

 

 

 

     

ΜΑΖΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο ξεχωριστός κλάδος που μελετά τα κίνητρα και τις προθέσεις που δεν υπάγονται στη βούληση (το ασυνείδητο) στο επίπεδο των ευρύτερων ομάδων και της κοινωνίας ονομάζεται Κοινωνική Ανάλυση. Η Κοινωνική ανάλυση  συνδυάζει τις μεθοδολογίες και τις θεωρίες που προέρχονται από τη συστημική θεωρία, τη θεραπεία ομάδας και τη ψυχανάλυση και προσφέρει μια προοπτική στην κοινωνική ψυχοδυναμική που επιτρέπει την κατανόηση των ατομικών ψυχικών φαινομένων και αντιδράσεων ως κοινωνικά επαγόμενων. Όταν κυριαρχούν παθολογικές άμυνες κατά του άγχους στην κοινωνία, τα άτομα  συνειδητά ή ασυνείδητα ενεργοποιούν δικές τους παθολογικές πλευρές του εαυτού και έτσι ασυνείδητα συντονίζονται με την «κοινωνική διαταραχή».

 

Οι φόβοι

Οι διάφοροι επιμέρους φόβοι ανάγονται στον υπαρξιακό φόβο για το άγνωστο και το απρόβλεπτο, που θα φέρει το αναδυόμενο νέο παγκόσμιο περιβάλλον, που έχει πολλή αβεβαιότητα. Υπάρχει απαισιοδοξία για το μέλλον. Με την επέλαση της παγκοσμιοποίησης και των νέων συνθήκων της κοινωνίας της πληροφορικής,  οι κοινωνικές δομές και θεσμοί που διαμορφώθηκαν στη βιομηχανική εποχή γίνονται παρωχημένες. Οι εθνικοί πολιτικοί θεσμοί έχουν λιγότερη επιρροή στη τύχη της χώρας. Η οικονομική ζωή κινείται σε ασταθή περιβάλλοντα, σε εξαιρετικά ανταγωνιστικές εθνικές, διεθνείς και υπερεθνικές αγορές.

Ειδικά στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού, όπου τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα, η μείωση των πόρων για το κοινωνικό κράτος και την  παιδεία απειλεί σοβαρά τις θεμελιώδεις αξίες  και υπονομεύει τις μελλοντικές προοπτικές πολλών οργανισμών και θεσμών. Οι πολίτες αντιδρούν με εχθρότητα ή με απόσυρση και κυνισμό. Εν ολίγοις, είμαστε σε κοινωνία υπό μετασχηματισμό που παράγει χαοτικές εμπειρίες που επιφέρουν την «αποσύνθεση».

Το παρανοϊκό κλίμα της εποχής εμπνέει διωκτικούς φόβους και άγχη.  Τέτοιοι φόβοι ξυπνούν τον αρχέγονο φόβο αφανισμού. Μια άμυνα σε τέτοιους φόβους  είναι η άρνηση της σκέψης, γιατί έτσι αποφεύγεται η πιθανότητα να  αναγνωριστεί μια δυσοίωνη και επίφοβη πραγματικότητα.

Η άρνηση της σκέψης

Οι Τρώες αρνούνται να ακούσουν την Κασσάνδρα που προβλέπει την καταστροφή τους

Οι κοινωνικο-διανοητικές διεργασίες στο υπερσύστημα ευνοούν την άρνηση σκέψης.  Το κοινό πνεύμα άρνησης της σκέψης, σαν άμυνα στα διωκτικά άγχη, συσπειρώνει τα άτομα σε συλλογικούς σχηματισμούς, οι οποίοι επιτελούν την λειτουργία να δίνουν νόημα στην ύπαρξη τους.  Αυτό το νόημα δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητής επεξεργασίας, αλλά εκδηλώνεται με εκτόνωση και δίνει την αυταπάτη της επιβίωσης εν όψει της επικείμενης αποσύνθεσης της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν τα πλήθη συσπειρώνονται γύρω από:

• κηρύγματα που υπόσχονται μια ουτοπική επιστροφή σε μια εποχή αγνότητας, σε ένα χαμένο παράδεισο
• Μεσσιανικές ελπίδες
• Ένα ηγέτη που κηρύσσει τη μάχη (κατά της ανομίας, της εγκληματικότητας, της διαφθοράς, των προσφύγων, των ξένων κλπ). Το πέρασμα μιας εποχής, που δεν θα ξανάρθει, μας κάνει να την εξιδανικεύουμε, αλλά και να πενθήσουμε για ότι χάθηκε.  Η παράφορη τάση για αποφυγή του πένθους οδηγεί στην ενοχοποίηση του «εχθρού» ο οποίος θεωρείται υπεύθυνος για την απώλεια. Η ήττα του εχθρού είναι η διαρκής απόδειξη της ενοχής του και ο αφανισμός του εκλογικεύεται ως δίκαιη τιμωρία για το έγκλημά του.

·       Ένα ηγέτη που συστήνεται σαν παντογνώστης, που «ξέρει» την αιτία του κακού και υπόσχεται ότι θα οδηγήσει το πλήθος στη γη της επαγγελίας.  Η αλαζονεία της  παντογνωσίας, είναι άμυνα στην διαδικασία της μάθησης από την εμπειρία, είναι γνώση που δεν τεκμαίρεται από την πραγματικότητα και πάντα απαιτεί την επικύρωση από τους άλλους για να διατηρηθεί.

Επισημαίνεται ότι το ζητούμενο δεν είναι η αλήθεια αλλά η επιτυχής αποφυγή της σκέψης που οδηγεί στην αναγνώριση της αλήθειας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η πραγματικότητα ερμηνεύεται και θεωρείται ως ένα καταστροφικό χάος απόλυτης απροβλεψιμότητας, που απειλεί να διασπάσει τα ψυχικά όρια ανάμεσα σ’ αυτό που είναι κατανοητό και πεπερασμένο και στο άπειρο.  

Ο κυνισμός

Εχει ριζώσει το στερεότυπο ότι οι πολιτικοί είναι απατεώνες. Αυτή η παραδοσιακή πεποίθηση οφείλεται στην εμπειρία από τους αστούς πολιτικούς που κυβέρνησαν τον τόπο, αλλά η μομφή τώρα πέφτει επί δικαίων και αδίκων (κυρίως επί δικαίων). Ο κόσμος δεν πιστεύει ότι η δεξιά θα φέρει τίποτα καινούργιο.  Κατά βάθος όλοι περιμένουν ότι θα επαναληφθεί ο κύκλος δανεισμός-χρεοκοπία-μνημόνια. Η σοσιαλδημοκρατία έχει προδώσει επανειλημμένα τα κινήματα.  Η αριστερά, στο σύνολο της, δεν κατάφερε να πείσει ότι έχει ένα ρεαλιστικό όραμα για την κοινωνία του 21^ου αιώνα.  Η αίσθηση  της προδοσίας που συνοδεύει αυτή την πεποίθηση οδηγεί στον κυνισμό.  Ο κυνισμός οδηγεί:

·       Σε αδιαφορία για την πολιτική

·       Σε σαδιστική ψήφο

·       Σε ψήφο προς τα εγνωσμένης αξιοπιστίας πελατειακά δίκτυα.

Αβίωτη ζωή και καταστροφικότητα

Συνέπειες της οικονομικής πτωχοποίησης ήταν ως ένα βαθμό και η ψυχολογική και ηθική πτωχοποίηση.  Συνέβη αυτό σε ένα προϋπάρχον  έδαφος καταναλωτισμού, ιδιοτέλειας, ρηχότητας, κυνισμού και ναρκισσισμού.

Είναι αλήθεια ότι την εποχή της χρεωκοπίας καταστράφηκαν ζωές στην κυριολεξία. Αλλά εκτός αυτού η κρίση έφερε στο προσκήνιο την έννοια της αβίωτης ζωής, που είναι υπαρξιακή κατάσταση.  Αβίωτη ζωή, είναι η ματαίωση του αυθορμητισμού, της ανάπτυξης και της έκφρασης των αισθησιακών, συναισθηματικών και πνευματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η ζωή έχει ένα εσωτερικό δυναμισμό^. τείνει να αυξηθεί, να εκφραστεί, να βιωθεί.  Φαίνεται ότι αν αυτή η τάση ματαιωθεί η ενέργεια που κατευθύνεται προς τη ζωή υποβάλλεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης και η ενέργεια κατευθύνεται προς την καταστροφή.  Οι ατομικές και κοινωνικές συνθήκες που καταστέλλουν την ζωή παράγουν το πάθος για την καταστροφή που γεμίζει την δεξαμενή από την οποία τρέφονται οι ιδιαίτερα εχθρικές τάσεις, είτε ενάντια σε άλλους ή ενάντια στον εαυτό. Στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα το βλέπουμε στην αδυναμία να αυτονομηθεί ένας νέος ενήλικος εξ αιτίας της ανεργίας ή των εξευτελιστικών μισθών, που είναι αναγκασμένος να μένει στο πατρικό σπίτι, και να ματαιώνεται η προοπτική να κάνει δικό του σπιτικό και καριέρα, στην αδυναμία του νέου επιστήμονα να βρει δουλειά, σύμφωνα με τις σπουδές του και την αξία του.

Η αβίωτη ζωή παράγει  φθόνο, απληστία, οργή, αντιπαλότητα, τάση για εκδίκηση, ανάγκη για εξουσία και επικράτηση.

Η καταστροφικότητα ενισχύεται από δύο ακόμη παράγοντες. Αφ’ ενός την ταπείνωση που πλήττει τον ναρκισσισμό και αφ’ ετέρου την αποϊδανικοποίηση της αριστεράς που για πρώτη φορά ανέλαβε να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο.