Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Destructiveness


 
Any observer of personal relations in our social scene cannot fail to be impressed with the amount of destructiveness to be found everywhere. For the most part it is not conscious as such but is rationalized in various ways. As a matter of fact, there is virtually nothing that is not used as a rationalization for destructiveness. Love, duty, conscience, patriotism have been and are being used as disguises to destroy others or oneself.

Freud attributed the destructive impulses to the death-instinct whose aim is the very destruction of life. He assumed that the death-instinct can be blended with the sexual energy and then be directed either against one's own self or against objects outside oneself. He furthermore assumed that the death-instinct is rooted in a biological quality inherent in all living organisms and therefore a necessary and unalterable part of life.

Are we then to say that these are the acts of barbarians, not human at all? Or on the contrary, that they are eminently human and that we must face the full compass of our nature? As Freud put it:

These phenomena are unmistakable indications of the power in mental life which we call the instinct of ….destruction according to its aim, and which we trace back to the original death instinct of all living matter. It is not a question of an antithesis between an optimistic or a  pessimistic theory of life. Only by the concurrent or mutually opposing action of the two  primal instincts     Eros and the death-instinct  – never by one or the other alone, can we explain the rich multiplicity of the phenomena of life. (Freud 1937 p. 243)

Freud invoked the ―death instinct’‘ to account for phenomena that did not fit the framework of a pleasure-seeking, life-affirming organism.

Fromm argues that the amount of destructiveness to be found in individuals is proportionate to the amount to which expansive-ness of life is curtailed. By this we do not refer to individual frustrations of this or that instinctive desire but to the thwarting of the whole of life, the blockage of spontaneity of the growth and expression of man's sensuous, emotional, and intellectual capacities. Life has an inner dynamism of its own; it tends to grow, to be expressed, to be lived. It seems that if this tendency is thwarted the energy directed towards life undergoes a process of decomposition and changes into energies directed towards destruction. In other words the drive for life and the drive for destruction are not mutually independent factors but are in a reversed interdependence. The more the drive towards life is thwarted, the stronger is the drive towards destruction; the more life is realized, the less is the strength of destructiveness. Destructiveness is the outcome of unlived life (Fromm,1941).

Those individual and social conditions that make for suppression of life produce the passion for destruction that forms, so to speak, the reservoir from which the particular hostile tendencies--either against others or against oneself—are nourished.

In individual level he isolated and powerless individual is blocked in realizing his sensuous, emotional, and intellectual potentialities. He is lacking the inner security and spontaneity that are the conditions of such realization. This inner blockage is increased by cultural taboos on pleasure and happiness, like those that have run through the religion and mores of the middle class since the period of the Reformation, Nowadays, the external taboo has virtually vanished, but the inner blockage has remained strong in spite of the conscious approval of sensuous pleasure.
 
 
At his mega-study of destructiveness. ‘s ―The Anatomy of Human Destructiveness’‘ (1973 E. Fromm reports:
If destructiveness is a vice it is because it leads to an existential failure; the inability to  become all that one could according to the possibilities of one‘s existence.

Fromm draws a clear distinction between adaptive benign  or defensive, aggression, common to all species, versus maladaptive, malignant  aggression or destructiveness, its uniquely human form: ―Biologically benign aggression is a response to threats to vital interests… it is not spontaneous...but reactive and defensive; its aim is the removal of a threat.’’(Fromm 1973) Biologically non-adaptive, aggression, i.e., sadism, cruelty, and destructiveness, is socially disruptive: though not instinctual, ―Malignant aggression is a human potential rooted in the very conditions of human existence’‘. The fact that destructiveness and cruelty are not  part of human nature does not imply that they are not widespread and intense.’‘  Having ascribed to benign aggression a phylogenetic origin in the fight/flight response, sequestering it from any malignant connotations, he is left to question ―…what manner and to what degree the specific conditions of human existence are responsible for the quality and intensity of man‘s lust for killing and torturing.’‘
 
 
O. Kernberg‘s in his book ―Severe personality Disorders’‘ (1984) advanced both the theoretical understanding and clinical approach to the Borderline and  Narcissistic pathologies.

Within his structural model Kernberg (1984) identifies three broad structural organizations: neurotic, borderline, or psychotic, classifications based on the individual‘s overriding characteristics with regard to, i) degree of identity integration or diffusion, ii) habitual defenses, and, iii) capacity for reality testing.  Neurotic organization implies high level defenses like repression, isolation, reaction formation; relatively stable identity and superego functioning, and intact reality testing. In contrast borderline and psychotic structures are characterized by a spectrum of primitive defense mechanisms impairing judgment, impulse control, and reality testing, implying identity diffusion, the use of projective, dissociative, or merger/identification mechanisms, to protect a weak ego from conflict. These same defenses, especially projection and splitting, operate in psychotic organization to prevent further boundary disintegration, where they may complement delusional systems with complete loss of reality testing.

 The severe personality disorders we are addressing - Borderline, Pathological and Malignant Narcissism, and a spectrum of Antisocial, Paranoid, Psychotic, Psychopathic and Schizoid pathologies    operate with different primitive defense mechanisms manifesting through different levels of structural organization. Lower level defenses like splitting, projective and related mechanisms, protect the conscious ego from conflict by means of wholesale dissociation, keeping apart contradictory experiences of self and significant others. When such mechanisms predominate, reality testing is severely compromised and contradictory ego states are vigorously segregated from each other, further weakening the ego. Extreme splitting -- the division of all - good‘ and all  bad‘ with complete reversals of feelings towards a particular person-- manifests in repetitive oscillations  between contradictory perceptions, ideas, affects and self-representations, accompanied by  projection of the hated and/or denied drive infiltrations.

In addition to types and levels of defenses in severe personality disorders for our topic the quality and developmental status of the superego is all important. Severity of superego pathology is reflected most glaringly in degrees of syntonic antisocial behavior. More subtly it is also evident in habitual dishonesty and lack of concern or responsibility towards others. Experiencing an appropriate sense of guilt and moral responsibility implies an adequately functional superego:  pervasive dishonesty, lack of empathy or consideration, a history of callous exploitative, or many ruptured relationships, are indicative of an absence or deterioration of superego functions. After Jacobson (1964) Kernberg lists three stages of superego development in a continuum from deeply primitive, sadistic, and punitive-imago precursors; a second tier fusing idealized self- and object-representations which, hopefully, will be toned down; leading to a third level when a more mature, depersonified, abstract agency    a moral compass, as it were -- monitors behavior and self-esteem through more cognitively mediated affect-regulation.

 The most extreme forms of superego pathology are found in the psychopathic antisocial personality disorder, proper where an ability to lie, deceive, manipulate, and betray, destroys the possibility of genuine emotional connections, in either direction. Kernberg finds a continuum from the passive, exploitative, parasitic psychopath to the frankly sadistic criminal, whose social conditions may facilitate the gratification of aggressive/cruel impulses. Examining the narcissistic spectrum he finds that such personalities invariably reveal antisocial features: even when superficial interactions and the capacity for some investment in others is somewhat intact, chronic antisocial tendencies in falsifications, stealing, and deceitful behaviors, may persist. In such categories ego-syntonic grandiosity combines with cruelty and sadism and acute paranoid traits. Borderline conditions, on the other hand, despite the predominance of primitive aggression, condensation of genital and pregenital strivings, and identity diffusion, may present remarkably intact, if somewhat primitive, superego functioning.

When a pathological grandiose self is infiltrated with   aggression, patients may consciously voice ideas of cruelty, violence, destruction, or a perverse  pleasure in causing others‘ pain.

 Projective identification is a  particularly powerful interpersonal weapon‘, as Kernberg refers to it, as it ―unloads’‘ aggression onto the other, a move that may provoke counter-aggressive defensiveness thereby facilitating a triumphant justification to rationalize further aggressive attacks.

 For our purposes it is important to understand that primitive defenses not only distance and sever social relationships by offensive, betraying, cruel and sadistic, behaviors, they contaminate them with unmodulated aggression due to unconscious merger with an omnipotent sadistic internal-object imago. A frequent defense in severe pathology, splitting prevents integration of good and bad‘ self/object representations weakening the ego and reality testing and leaving savagely condemning all ―bad’‘ self representations to be projected onto whoever is around.. In conclusion Kernberg asserts that the ―study of narcissism cannot be divorced from the study of the vicissitudes of both libido and aggression and of internalized object relations.’‘  

  It is important to note that for Kernberg the quality of internal object-relations (and ability to maintain a human connection) go hand in hand with the quality and organization of other mutually impacting dynamic systems, especially the functional status of the superego, a concept particularly valuable in understanding the delinquent, sadistic, or outright antisocial criminal mind. The connection and interrelationship between maintaining a non exploitative human connection and cultivating adequate superego functions, is central  in the dividing line between those who are capable and those incapable of doing atrocious deeds.  
 
 
Fromm and Kernberg  both mark a significant advance in the  psychoanalytic understanding of how some humans can  behave in inhuman ways.
Both  represent, respectively, the culmination of the cultural/historical, sociobiological perspective, and the refinement of clinical diagnostics and treatment approach for those severe personality disorders we associate with necrophilous characters and their capacity for nefarious behaviors.
 
While Fromm transposed the concept of an innate death instinct into socially, historically, and developmentally rooted origins for malignant destructiveness, locating its extreme forms in character traits, Kernberg fine-tuned the integration of Kleinian primitive affects and pre-oedipal defense mechanisms with internalized object-relations and contemporary understanding of ego and superego precursors, in an overall structural approach.

Others diverge at crucial crisis points becoming oppositional, antagonistic, antisocial, even criminal. How does someone, equipped at birth with the same basic emotional repertoire, become capable of hatred, malice, cruel and sadistic behaviors, heinous deeds? What has gone wrong at the heart of the intricate fabric of their social commitment to provoke a total disengagement from human relations, and what are the markers in the potential for evil in the collapse of the human connection, for that is   what we are looking at — the breakdown of interpersonal sentiments so complete as to leave a ravaged inner life and a compulsion to compensate by acting out destructive impulses.

Roots may lie in gross misattunement at the earliest stages of mother/infant symbiosis resulting in severe disruption at any one of the sub-phases of the first separation-individuation process when mnemonic traces for basic trust and libidinal investment are being laid down. The correlation between borderline pathology and failures in negotiation of the rapprochement phase in this most important first psychological birth were pointed out by Mahler (1968, 1975).
 
 
Excessively restrictive societies or those fostering inequality, lack of freedom or opportunity, will incite rebellion just as early exposure to violence may result in habitual cruelty. More intimately, at home, antisocial defiance may be traced to excessive leniency in upbringing leading to narcissistic traits that are structurally prone to underdeveloped superego functioning and impaired moral development. Or the complete opposite; excessively strict upbringing may  produce a harsh, punitive malformed superego fueled by aggressive derivatives manifesting in violent defiance, wholesale identifications, or numbing mindless obedience.

In either case a  persecutory, punitive superego will demand its ―pound of flesh,’‘leading to masochistic needs for punishment. Yet another cause may have phylogenetic origins in that  precisely because we are such tribal creatures, tied by affiliation and loyalty to adhere to groups, this automatically creates outsiders -- those who are not of us  — the ―Others’‘.
 
 
 The opposite of aggression is not love-- a highly complex, mature, emotion- but empathy.  It will be useful here to include a few words about the neural substrate of empathy‘ specifically the implications of the recently discovery mirror neuron circuitry‘ in tracing the deep primary roots of human interaction. (Aragno, 2008, 2009) The uncovering of this hard-wired neural region by Gallese and Rizzolati underscores the phylogenetic origin and vital role this non-verbal form of intense emotional attunement has played in the survival of our species. Space allows for only a very brief mention of the essential themes of Gallese‘s (2001, 2003, 2007) contributions emphasizing those involving the sociobiology of attachment, learning, emotional expression, and communication. The mirror neuron circuits,’‘ are so named because the networks involved in deliberate (willed) action and experienced emotions/sensations are activated also when merely witnessing or observing similar emotion/sensations in others. From these seeds Gallese posits ―a whole range of hardwired different mirror matching mechanisms’‘ (2003). These centers bypass any representational or cognitive/linguistic systems by directly feeling into‘ others‘ states. Recognition of the perceived state or emotion goes straight to the matching emotive state in the viewer suggesting that the experience is underpinned by activity of a shared neural substrate providing instantaneous empathic‘ understanding. This unmediated reading‘ takes  place by way of ―embodied simulation’‘ (known to us from Piaget as sensory-motor‘ assimilation). Rapid unmediated grasp of emotional signals woven through concomitant inter-active behaviors, and adequate responses to them, are crucial forerunners to social bonding, verbal communication, and a whole concatenation of signifying and symbolizing capacities that have essential adaptive value.

 Consider, then, how certain primitive schizoid and narcissistic defenses must contribute to the deterioration of this primary unspoken emotional connection, gradually eroding the very neural threads out of which deep human bonds are formed and maintained. The  perceptual/emotive component of the neuronal substrate of empathy suggests that the roots of empathic-attunement are quite crucial in generating deep interpersonal connections and also in maintaining solidarity with kin in group cohesion. For this powerful relational glue to dissolve there have to be overwhelmingly negative emotions at play. Clearly the spectrum of narcissistic and schizoid defenses that corrode or shut down this vital interpersonal connective tissue, replacing it with self-generated hostile or paranoid feelings, has serious consequences not only in relationship to others and the inner world, but in the capacity to test reality.

Pathologies associated with overwhelming unmodulated primitive aggression and tendencies to act out destructive acting out are typified by; a) gross disruption of libidinal ties in the outer and inner world of object-relations; b) delayed, regressed or pathological superego

functioning; c), a retreat from relationships into private grandiose omnipotence, with corresponding loss of reality testing, correlated with, d) a massive use of projective mechanisms (especially projective identification) to eject and project shameful, envious, vengeful, or rageful, impulses. The diagnostic spectrum includes: antisocial and psychopathic personalities: malignant narcissists; borderlines with antisocial features; and the full schizoid, schizotypal spectrum.

 Major defenses associated with these disorders are: primitive, dissociative splitting, whereby objects are experienced as ―all good’‘ or ―all bad’‘ with correlative complete shifts and reversals in perceptions of, and feelings about, a particular person. Denial, negation, and projection, inter-connected defenses often found together, impact significantly on distortions, or the complete absence, of reality testing and reinforce splitting, dissociation, and isolation of affect., manifesting in selective lack of concern and emotional detachment. Projective Identification has enormous, quasi-mysterious interpersonal consequences so powerfully does it this wholesale projection infiltrate and ―take over’‘ the recipient. Unlike simple projection this deeply structured habitual ejection into another consists of a disavowed internalized object-relations pattern of self-and-object representations in which both affective aspects of an aggressive/submissive or sadomasochistic unit are played out. The projection is deeply unconscious and It serves important functions in keeping negative self-representations and anxiety at bay, leading, however, to desperate attempts at controlling the feared object while  perpetuating distrust and provocative self-justifications for continued antagonism and aggression. Extreme forms of  idealization  and devaluation, often, predictably, following one from the other, frequently oscillating between identificatory grandiosity and profound shame and dejection. according to internal states. Lack of superego integration  and disturbances of identity, in  borderline and psychotics leads to disturbances in volition, a too little considered human faculty. In addition to impoverishing object-relations, all These defenses weaken ego functioning, the development of impulse control, frustration tolerance, and the ability to engage in appropriate sublimatory channels.
 
 
 
               Summary and Conclusion

"The capitalist scheme of values in fact transformed five of the seven deadly sins of Christianity - pride, envy, greed, avarice and lust - into positive social virtues, treating them as necessary incentives to all economic enterprise; whilst the cardinal virtues, beginning with love and humility, were rejected as "bad for business"..."

Lewis Mumford, Technics and Human Development, 1994, pg.276
 

The essence of evil remains embodied in the unmodulated emotions underlying the seven deadly sins:  Envy, greed, wrath, lust, gluttony, pride and sloth, to which one might add vengeance, rivalry, spite, laziness, the urge for power and to overpower. All these grow out of the decay of unproductive lives, disconnection, emptiness, and loss of meaning. These negative affects stream in and rise, full force, swelling from energies that ought to be applied to productive, socially embedded and rewarded, efforts. Inadequate sublimatory channels and the extreme insular,  brittle, ego-centrism of malignant narcissism preclude empathy and often stymie or inhibit  personal effort while misdirecting aggressive energies through malicious motives.

From a psychoanalytic perspective evil deeds and behaviors are viewed as manifestations of pathological personality structure and the nature and level of defenses that maintain that dynamic organization, fuelling its motives. No psychoanalytic discussion of aberrant and abhorrent actions   is complete without closing on the issue of super ego pathology. Antisocial tendencies result from narcissistic rage, envy, entitlement, and primitive ego-centric attitudes. Without adequate decentration higher levels of moral development cannot develop. In a subgroup of narcissistic pathology, the infiltration of an aggressive pathological grandiose self, gives rise to…―malignant narcissism’‘-- ego-syntonic grandiosity combined with cruelty or sadism, and severe paranoid traits (Kernberg, 1984).  The destruction of the inner and outer world of object-relations goes hand in hand with irreparable breakdown of super-ego functions.’‘

 Having explored the roots of evil, here are some of its manifest forms: 1) Sibling rivalry, a malignant envy so universal as to be considered commonplace. Like vengeance, it is a pernicious, corrosive, emotional disposition that may, and often does, reach peaks of treachery and immorality around inheritance. Excessive ambition may also elicit pathological jealousy but sibling envy constellates specifically around an interpersonal triangle; the wish to eliminate and replace a hated and resented, rivaled sibling, who is perceived as being in the way of having the coveted parents‘exclusive love: 2) The Talionic response: until the New Testament Christian doctrine of forgiveness an eye for an eye‘ was the Old Testament‘s recommended retribution for an offense. The problem is it produces a chain of unending vengeance and destruction: 3) Cult leadership, individuals so overpowering and convincing in their grandiose delusions as to be able to lead their flock to wholesale massacre, as in the Jones‘s Town ‘’kool―aid’‘*  tragedy: 4) Racism, enslavement, and prejudice, in their dehumanizing debasement of the ―other’‘ are surely the most flagrant examples of justification for the use and abuse of others, leading to acts of atrocity, to which ought to be added the youthful versions of; 5) Bullying and Ostracism, the cruel picking on someone, or excluding them, from a peer group, the tragic consequences of which have come to public awareness through recent suicides. From another angle the destructive power of, 5)   The Evil Eye, has been feared for centuries, a testament to our social sensitivity to being looked upon with benevolent ―gaze.’‘ Close on its heels comes the uniquely human sadistic passion for: 6) Observing the suffering of others; consider that ancient Roman spectacles consisted of watching people mauled by lions, combat unto death, and public crucifixion. All over Europe, into the eighteen hundreds, along with common gallows and other marketplace punishments, public hangings, burnings, and especially beheadings of nobility provided vivid attraction for bemused crowds. In her book ―Regarding the Pain of Others’‘ (2003) writing about lynching‘s in the south, Susan Sontag, calls attention to the fact that not only were these savage killings public but someone actually recorded them in pictures taken as souvenirs, many revealing honest to goodness grinning spectators. Thousands more spectators were drawn to a New York gallery showing of these pictures in 2000: Sontag writes ―The lynching pictures tell us about human wickedness. About inhumanity. They force us to think about the extent of evil unleashed specifically by racism. Intrinsic to the perpetration of this evil is the shamelessness of photographing them.’‘(91) And finally: 7) Planned and calculated murder (of any kind) needs no qualification; it speaks for itself. A word might be said here about the ―banality of evil’‘ the famous phrase coined by H. Arendt (1951/65) to describe A. Eichmann at his trial in Jerusalem. Here sat a neatly dressed, impervious, expressionless little bureaucrat, unaware and completely disconnected emotionally from the atrocities that his precise and diligently executed ―orders’‘led to. He may have been banal but there‘s devil in such icy indifference. Blind, mindless obedience, is a super-ego stripped of any personal judgment or agency, oblivious of the human consequence and therefore devoid of moral compass or value. This is not true of serial killers, for instance, whose mega-megalomania, grandiosity, crafty deceitfulness, and frozen emotionless lack of remorse, make them true psychopaths

It goes without saying how important it is not only to realize the dynamic role of destructiveness in the social process but also to understand what the specific conditions for its intensity are. We have already noted the hostility which pervaded the middle class in the age of the Reformation and which found its expression in certain religious concepts of Protestantism, especially in its ascetic spirit, and in Calvin's picture of a merciless God to whom it had been pleasing to sentence part of mankind to eternal damnation for no fault of their own. Then, as later, the middle class expressed its hostility mainly disguised as moral indignation, which rationalized an intense envy against those who had the means to enjoy life. In our contemporary scene the destructiveness of the lower middle class has been an important factor in the rise of Nazism which appealed to these destructive strivings and used them in the battle against its enemies. The root of destructiveness in the lower middle class is easily recognizable as the one which has been assumed in this account: the isolation of the individual and the suppression of individual expansiveness, both of which were true to a higher degree for the lower middle class than for the classes above and below.
 
 

Ideology and Personality


Psychoanalysts since the 1930s have tried to analyze the authoritarian, destructive ideologies that came forward in the 20th century, Nazism and fascism. For Wilhelm Reich, a crucial question was why masses of people were attracted to National Socialism and anti-Semitic ideology. What type of personality is drawn to these ideas? This is the question posed by Reich in The Mass Psychology of Fascism (Reich, 1933), and by the Frankfurt School through their studies of the authoritarian personality (Fromm, Horkheimer, Mayer, & Marcuse, 1936; Adorno, Frenkel-Brunswick, Lewinson, & Sanford, 1950).

In brief, according to these studies, the psychological attraction of Nazism may be explained by an authoritarian education of children within a patriarchal family structure characterized by denial of sexuality, producing an authoritarian character type with aggressive feelings. Aggression cannot, however, be directed toward parents or powerful people, but are instead directed against weak minority groups.

A disquieting question arising from these studies is whether the individual may actually wish to be part of hierarchical, authoritarian structures, i.e., that the individual may harbor an “authoritarian longing” (Hagtvet et al., 2011). Erich Fromm's suggestive title Escape from Freedom (Fromm, 1941) captures the same motive from another angle: the wish to escape from burdensome personal responsibility. The motive of “authoritarian longing” is elaborated in recent psychoanalytic studies, seeking to identify deep structures that are common to authoritarian ideologies (Bohleber, 2010). According to Bohleber (2010), the essence seems to be fantasies of unity and purity. Unity refers to ideas of being one with something bigger: Nazism contained ideas about the nation and the Aryan “Volk” (people); fundamentalist Islam has the conception of ummah ; radical right-wing ideologies have the idea about a homogeneous Europe restraining Eurabia. In this perspective, the “flight from freedom” comes forward as an expression of the deeply rooted human need for safety and attachment. On an unconscious level “the fatherland,” “the native country” may represent safe parental figures: safety is obtained through belonging to a troop, submitting to the rules of the group, maybe under the leadership of a father figure.

A closely linked idea is that of purity. Within the group, individual distinctive stamps are denied and substituted by identification with group members of one's “own” kind—difference and otherness is experienced as impure. Within Nazi ideology, it was the Jews that became the carrier of impurity, Nazi propaganda producing a vast range of metaphors relating to the Jews as “parasites” and scroungers attaching themselves as leeches to the “ethnic body” ( Volkskörper) , or as contaminating “vermin” and a “pestilence.” Within radical right-wing ideologies of today, Muslims are the carrier of impurity. When fantasies of unity and purity dominate a group, identity is affirmed through mirroring from group members identical to oneself. Groups of this kind tend to become increasingly radical. No deviations are tolerated; purity is maintained through exclusion and finally through ethnic cleansing. In this way, ideals of uniformity and homogenization via purification trigger persecutory aggression, persecution, and violence.

Endorsement of an ideological worldview often takes place in young adulthood, at a point of time when it is expected that the individual separates from their parents and establishes an independent social identity through occupation and choice of a partner. When analyzing adherence to ideological movements it may be fruitful to take as a point of departure this separation—and individuation process, which always unfolds within a specific social environment. Maybe identification with the nation and a “pure” people represents a “solution” if the individual identity project appears too complicated? The question of “Who am I?” is replaced by “Where do I belong?” (Bohleber, 2010), and the young adult is spared the challenge of forming a separate, individual identity—in a world of rivalry, competition, and plurality.

In my view, it should be emphasized that in an ideology worshipping one's own people, banishing “the other”/“the stranger” often comes as a response to real social and political frustration and experience of loss, e.g., of jobs or status as a man. Therefore, ideological motivation has to be analyzed in a social and cultural context as well. The loss of traditional privileges in relation to women, family, and society experienced by a lot of white, Western men, may be a stronger motive than we would like to think.

That right-wing young adults project their dreams and longings into a uniform, homogenous, and pure Europe bears witness to how difficult it is to “find oneself” in a multicultural society. However, although ideologies may apparently represent “solutions” to real social problems, the intensity with which they are defended testifies to unconscious motives being actualized: the way “the others” as a group is portrayed, undifferentiated and without individual variations, suggests that the very perception of them as well as of the historical and social circumstances they are embedded in is colored by fantasies and projections.

Certainly, the wish to belong to a pure unity is relevant to grasp why people are attracted to authoritarian ideologies. Symbiotic fantasies of melting together—yearning for abandonment or for being embedded in a safe embrace—these are universal human longings, and many people harbor such fantasies without being attracted to authoritarian ideas. From a psychological perspective the question is not whether one has such fantasies, but rather how they are organized within the personality as a whole.

 
*The Jonestown Cult Massacre
 Was a mass suicide of more than 900 people, followers of the Jonestown cult (officially named the "People's Temple") in the middle of a South American jungle which took place on November 18, 1978.
"People's Temple", was founded in 1955 by Indianapolis preacher James Warren Jones, based on a combination of religious and socialist philosophies.
After relocating to California in 1965, the church continued to grow in membership and began advocating their political ideals more actively. With an I.R.S. investigation and a great deal of negative press mounting against the radical church, Jones urged his congregation to join him in a new, isolated community where they could escape criticism and practice a more communal way of life.
In 1977, Jones and many of his followers relocated to Jonestown, located on a tract of land the People's Temple had purchased and begun to develop in Guyana three years earlier
Relatives of cult members soon grew concerned and requested that the U.S. government rescue what they believed to be brainwashed victims living in concentration camp-like conditions under Jones's power.
In November 1978, California Congressman Leo Ryan arrived in Guyana to survey Jonestown and interview its inhabitants. After reportedly having his life threatened by a Temple member during the first day of his visit, Ryan decided to cut his trip short and return to the U.S. with some Jonestown residents who wished to leave. As they boarded their plane, a group of Jones's guards opened fire on them, killing Ryan and four others.
Some members of Ryan's party escaped, however. Upon learning this, Jones told his followers that Ryan's murder would make it impossible for their commune to continue functioning. Rather than return to the United States, the People's Temple would preserve their church by making the ultimate sacrifice: their own lives. Jones's 912 followers were given a deadly concoction of purple Kool-Aid mixed with cyanide, sedatives, and tranquilizers. Jones apparently shot himself in the head.
 
 

References


Aragno, A (2008) The Language of Empathy: An Analysis of its Constitution, Development, and Role in Psychoanalytic Listening.  Journal of the American Psychoanalytic Association.53/3                            

Aragno, A (2008),  Forms of Knowledge: A Psychoanalytic Study of Human Communication Baltimore, Maryland, PublishAmerica                           

Bohleber, W. (2010). Destructiveness, intersubjectivity and trauma: The identity crisis of modern psychoanalysis . London: Karnac Books.                 

Freud, S. (1930/29) Civilization and its Discontents Standard Edition Vol. 21, 1964, 64-145.                

Freud, S. (1937) Analysis, terminable and interminable. Standard Edition, 23:211-253, London: Hogarth Press, 1964                       

Fromm Erich (1941), DESTRUCTIVENESS p 153-158 The Fear of Freedom  . First published in the United States by Farrar & Rinehart in 1941                          

Fromm, E (1973).  Anatomy of Human Destructiveness. Holt, Rinehart, and Winston, New York, Chicago, San Francisco                 

Gallese V. (2007). Before and below theory of mind: Embodied simulation and the neural correlates of social cognition. Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences, 362, 659–669.                    

Gallese Vittorio  (2003) The Roots of Empathy: The Shared Manifold Hypothesis and the Neural Basis of Intersubjectivity   Psychopathology 2003;36:171–180                  

Gallese, V (2007), Intentional attunement: The mirror neuron system and its role in interpersonal Relations Unpublished paper discussed at the Philoctetes Center, New York, 2008.                              

Gallese, V(2003), The Roots of empathy: The shared manifold hypothesis and the neural base of Intersubjectivity  Psychopathology 36(4) 33-50                    

Gallese, V. (2001) The ―shared manifold’‘ hypothesis: From mirror neurons to empathy.  Journal of Consciousness Studies 8(5-7):33-50                         

Hagtvet, B., Sørensen, Ø., & Steine, B. A. (2011). Ideologi og terror, totalitære ideer og regimer [Ideology and terror, totalitarian ideas and regimes]. Oslo: Dreyer                             

Jacobson, E. (1964). The Self and the Object World  New York: International Universities Press                        

Kernberg, O F. (1984) Severe Personality Disorders Psychotherapeutic Strategies. Yale University Press: New Haven and London                

Klein, M (1927) Criminal Tendencies in Normal Children, in,  Love, Guilt and Reparation, and Other Works 1921-1945.1975, Delacorte Press/Seymour Lawrence pp. 170-185                 

Klein, M (1932) The Psycho-Analysis of Children, London, Hogarth. New York, Grove Press.                              

Klein, M (1934 ) On Criminality, in Love, Guilt and Reparation, and Other Works 1921-1945.                             

Mahler, M, S, Pine, F., and Bergman, A (1975), The Psychological Birth of the Human Infant.  New York: Basic Books.                          

Mahler, M.S, (1968) On  Human Symbiosis and the Vicissitudes of Individuation. New York: International Universities Press                  

Ridley, M (1996) The Origin of Virtue; Human Instincts and the Evolution of Cooperation. London, New York; Penguin Books,                     

Rizzolatti G, Fogassi L, Gallese V (2001): Neurophysiological mechanisms  underlying the understanding and imitation of action. Nat Rev Neurosci 2001, 2:661-670                            
Sontag, Susan (2003)  Regarding the Pain of Others  New York: Farrar, Strauss and Giroux Spitz, R (1965) The First Year of Life. New York: International Universities Press

Καταστροφικότητα

Κάθε παρατηρητής των προσωπικών σχέσεων στην κοινωνική μας σκηνή δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί με την ποσότητα της καταστροφικότητας που βρίσκεται παντού. Ως επι το πλείστον, δεν είναι συνειδητή, αλλά εκλογικεύεται με διάφορους τρόπους. Πράγματι, σχεδόν τα πάντα χρησιμοποιούνται ως εκλογίκευση της καταστροφικότητας. Η αγάπη, το καθήκον, η συνείδηση, ο πατριωτισμός χρησιμοποιούνται ως μεταμφιέσεις για την καταστροφή των άλλων ή του εαυτού.
Ο Φρόιντ απέδωσε τις καταστροφικές παρορμήσεις στο ένστικτο θανάτου, στόχος του οποίου είναι η ίδια η καταστροφή της ζωής. Υπέθεσε ότι το ένστιχτο του θανάτου μπορεί να αναμιχθεί με τη σεξουαλική ενέργεια και στη συνέχεια να κατευθυνθεί είτε κατά του εαυτού του ή σε εξωτερικά αντικείμενα. Περαιτέρω υπέθεσε ότι το ένστικτο του θανάτου έχει τις ρίζες του σε μια βιολογική ποιότητα εγγενή σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς και ως εκ τούτου είναι απαραίτητο και αναλλοίωτο μέρος της ζωής.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι αυτές οι βάρβαρες πράξεις, δεν είναι καθόλου ανθρώπινες; Ή, αντίθετα, ότι είναι κατ 'εξοχήν ανθρώπινες και ότι πρέπει να αντικρύσουμε όλη την περιφέρεια της φύσης μας; Όπως το έθεσε ο Freud:
Αυτά τα φαινόμενα είναι ολοφάνερες ενδείξεις της δύναμης της ψυχικής ζωής που αποκαλούμε ένστικτο της ... .καταστροφής, και το οποίο εντοπίζουμε πίσω στο αρχικό ένστικτο θανάτου όλης της ζωντανής ύλης. Δεν είναι ζήτημα αντίθεσης μεταξύ μιας αισιόδοξης ή μιας απαισιόδοξης θεωρίας της ζωής. Μόνο με την ταυτόχρονη ή αμοιβαία αντίθετη ενέργεια των δύο αρχέγονων ενστίκτων – του Έρωτα και του θανάτου – χωρίς το ένα από τα δύο μόνο του, μπορούμε να εξηγήσουμε την πλούσια πολλαπλότητα των φαινομένων της ζωής. (Freud 1937 p. 243)
Ο Freud επικαλέστηκε το ένστιχτο του θανάτου για αναφερθεί σε φαινόμενα που δεν ταιριάζουν στο πλαίσιο, ενός οργανισμού που επιδιώκει την ευχαρίστηση που επιβεβαιώνει την ζωή.
Ο  Fromm υποστηρίζει, ότι η ποσότητα της καταστροφικότητας που βρίσκεται στα άτομα είναι ανάλογη με το βαθμό τον οποίο περιστέλλεται η επεκτασιμότητα της ζωής. Με αυτό δεν αναφερόμαστε σε ατομικές ματαιώσεις της μιας ή της άλλης ενστικτώδους επιθυμίας, αλλά στην ματαίωση ολόκληρης της ζωής, του  αποκλεισμού του αυθορμητισμού της ανάπτυξης και της έκφρασης των αισθησιακών, συναισθηματικών και πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Η ζωή έχει ένα εσωτερικό δυναμισμό. Τείνει να αυξηθεί, να εκφραστεί, για να βιωθεί. Φαίνεται ότι αν αυτή η τάση ματαιωθεί η ενέργεια που κατευθύνεται προς τη ζωή υποβάλλεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης και η ενέργεια κατευθύνεται προς την καταστροφή. Με άλλα λόγια, η κίνηση για τη ζωή και η κίνηση για την καταστροφή δεν είναι αμοιβαία ανεξάρτητοι παράγοντες, αλλά είναι σε μια ανεστραμμένη αλληλεξάρτηση. Όσο περισσότερο η κίνηση προς τη ζωή ματαιώνεται, τόσο ισχυρότερη είναι η πορεία προς την καταστροφή. Οσο περισσότερο πραγματώνεται η ζωή, τόσο λιγότερη είναι η δύναμη της καταστροφικότητας.  Η  καταστροφικότητα είναι το αποτέλεσμα της αβίωτης ζωής  (Fromm,1941).
Οι ατομικές και κοινωνικές συνθήκες που καταστέλλουν την ζωή παράγουν το πάθος για καταστροφή που γεμίζει την δεξαμενή από την οποία τρέφονται οι ιδιαίτερα εχθρικές τάσεις, είτε ενάντια σε άλλους είτε ενάντια στον εαυτό.
Σε ατομικό επίπεδο το απομονωμένο και ανίσχυρο άτομο εμποδίζεται να πραγματώσει τις αισθησιακές, συναισθηματικές, και πνευματικές δυνατότητες του. Του λείπει η εσωτερική ασφάλεια και ο αυθορμητισμός που αποτελούν προϋποθέσεις αυτής της πραγμάτωσης. Αυτή η εσωτερική παρεμπόδιση αυξάνεται με τα πολιτιστικά ταμπού για την ευχαρίστηση και την ευτυχία, όπως περνούν μέσω της θρησκείας και των ηθών της μεσαίας τάξης από την περίοδο της Μεταρρύθμισης.  Σήμερα, το εξωτερικό ταμπού έχει εικονικά εξαφανιστεί, αλλά η εσωτερική παρεμπόδιση παρέμεινε ισχυρή παρά τη συνειδητή επιδοκιμασία της αισθησιακής ευχαρίστησης.
Στην μεγάλη μελέτη του «Η  Ανατομία της Ανθρώπινης Καταστροφικότητας» ο E. Fromm '(1973) αναφέρει:
Αν η καταστροφικότητα είναι κακή είναι επειδή οδηγεί σε μια υπαρξιακή αποτυχία. Την αδυναμία να γίνει κάποιος ό, τι θα μπορούσε να γίνει, σύμφωνα με τις δυνατότητες της ύπαρξης του.
 Ο Fromm κάνει σαφή διάκριση μεταξύ της προσαρμοστικής καλοήθους ή αμυντικής, επιθετικότητας, κοινής σε όλα τα είδη, και της δυσπροσαρμοστικής, κακοήθους επιθετικότητας ή καταστροφικότητας, που είναι μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: -Bιολογικά η καλοήθης επιθετικότητα είναι μια απάντηση στις απειλές σε ζωτικά συμφέροντα ... δεν είναι αυθόρμητη ... αλλά αντιδραστική και αμυντική. Στόχος της είναι η άρση της απειλής '(Fromm 1973) Βιολογικά η μη-προσαρμοστική, επιθετικότητα, δηλαδή, ο σαδισμός, η σκληρότητα, και η καταστροφικοτητα, είναι κοινωνικά διασπαστική: αν και δεν είναι ενστικτώδης, -η κακοήθης επιθετικότητα είναι ένα ανθρώπινο δυναμικό ριζωμένο στις ίδιες τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης". Το γεγονός ότι η καταστροφικότητα και η σκληρότητα δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης δεν σημαίνει ότι δεν είναι διαδεδομένη και έντονη. ' Έχοντας αποδώσει στην  καλοήθη επιθετικότητα μια φυλογενετική προέλευση στην ανταπόκριση μάχης / φυγής, απομονώνοντας από τυχόν κακοήθεις σημάνσεις, μένει το ερώτημα -. ... με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό οι ειδικές συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι υπεύθυνες για την ποιότητα και την ένταση της σφοδρής επιθυμίας του ανθρώπου για φόνους και βασανισμούς»
O O. Kernberg στο βιβλίο του -Σοβαρες Διαταραχές προσωπικότητας '(1984), προώθησε τη θεωρητική κατανόηση και την κλινική προσέγγιση των Borderline και ναρκισσιστικών παθολογιών.
Μέσα στο δομικό του μοντέλο ο Kernberg (1984) εντοπίζει τρεις γενικότερες δομικές οργανώσεις: νευρωτική, οριακή, ψυχωτική, ταξινομήσεις που βασίζονται στα κύρια χαρακτηριστικά του ατόμου σε σχέση με, i) τον βαθμό συγκρότησης ή διάχυσης της ταυτότητας, ii) τις συνήθεις άμυνες, και, iii ) την ικανότητα για έλεγχο της πραγματικότητας. Η νευρωτική οργάνωση συνεπάγεται υψηλού επιπέδου άμυνες όπως η απώθηση, η μόνωση, η αντισταθμιστική συμπτωματολογία, σχετικά σταθερή ταυτότητα και λειτουργία του υπερεγώ, και άθικτο έλεγχο της πραγματικότητας. Αντίθετα οι οριακές και ψυχωτικές δομές χαρακτηρίζονται από ένα φάσμα πρωτόγονων μηχανισμών άμυνας επηρεάζοντας την κριτική ικανότητα, τον έλεγχο των παρορμήσεων, και τον έλεγχο της πραγματικότητας, πράγμα που σημαίνει διάχυση της ταυτότητας, χρήση των προβολικών, διασχιστικών ή συγχωνευτικών μηχανισμών ταύτισης, για να προστατεύσουν ένα αδύναμο εγώ από τη σύγκρουση. Οι ίδιες άμυνες, ειδικά η προβολή και η διάσπαση, λειτουργούν στην ψυχωτική οργάνωση για την πρόληψη της περαιτέρω αποσύνθεσης των ορίων, όπου μπορούν να συμπληρώνουν παραληρητικά συστήματα με πλήρη απώλεια του ελέγχου της πραγματικότητας.
  Οι σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας που μας απασχολούν - οριακή, παθολογικός και κακοήθης ναρκισσισμός, και ένα φάσμα αντικοινωνικών, παρανοϊκών, ψυχωτικών, ψυχοπαθητικών και σχιζοειδών παθολογιών - λειτουργούν με διαφορετικούς πρωτόγονους μηχανισμούς άμυνας που εκδηλώνονται μέσω διαφορετικών επίπεδων δομικής οργάνωσης. Οι χαμηλότερου επίπεδου άμυνες όπως η διάσπαση, η προβολή και οι σχετικοί μηχανισμοί, προστατεύουν το συνειδητό εγώ από τη σύγκρουση μέσω μιας μαζικής αποσύνδεσης, κρατώντας εκτός αντιφατικές εμπειρίες του εαυτού και των σημαντικών άλλων. Όταν κυριαρχούν τέτοιοι μηχανισμοί, ο έλεγχος της πραγματικότητας είναι σοβαρά περιορισμένος και οι αντιφατικές καταστάσεις του εγώ διαχωρίζονται έντονα μεταξύ τους, αποδυναμώνοντας περαιτέρω το εγώ. Η ακραία διάσπαση – ο χωρισμός του απόλυτα καλού από το απόλυτα κακό με πλήρεις ανατροπές των συναισθημάτων προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο-- εκδηλώνονται σε επαναλαμβανόμενες ταλαντεύσεις μεταξύ αντιφατικών αντιλήψεων, ιδεών, συναισθημάτων και αναπαραστάσεων του εαυτού, που συνοδεύονται από την προβολή των μισητων ή/και αρνημένων διεισδύσεων του ενστίχτου.
Εκτός από τους τύπους και τα επίπεδα των αμυνών  σε σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας, η ποιότητα και η αναπτυξιακή κατάσταση του υπερεγώ είναι πολύ σημαντική. Η σοβαρότητα της παθολογίας του υπερεγώ αντανακλάται πιο εξόφθαλμα σε βαθμούς σύντονης αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Πιο διακριτικά είναι επίσης εμφανής στην συνήθη ανεντιμότητα και έλλειψη ενδιαφέροντος ή ευθύνης έναντι των άλλων. Η συναίσθηση μιας κατάλληλης αίσθησης ενοχής και ηθικής ευθύνης προϋποθέτει ένα επαρκώς λειτουργικό υπερεγώ: η διάχυτη ανεντιμότητα, η έλλειψη ενσυναίσθησης ή κριτικής σκέψης, ένα ιστορικό ανάλγητης εκμετάλλευσης, ή πολλές διαρρηγμένες σχέσεις, είναι ενδεικτική της απουσίας ή της επιδείνωσης των λειτουργιών του υπερεγώ. Μετά τον Jacobson (1964) ο Kernberg απαριθμεί τρία στάδια ανάπτυξης του υπερεγώ σε ένα συνεχές. Στην πρώτη βαθμίδα είναι οι βαθιά πρωτόγονοι, σαδιστικοί, και τιμωρητικοί πρόδρομοι του υπερεγώ.  Στην δεύτερη βαθμίδα συγχωνεύεται ο εξιδανικευμένος εαυτός με τις αναπαραστάσεις του αντικειμένου. Στην τρίτη βαθμίδα, είναι μια πιο ώριμη, ανθρωποποιημένη, αφηρημένη ηθική βούληση - μια ηθική πυξίδα– που ρυθμίζει τη συμπεριφορά και την αυτοεκτίμηση μέσω μιας ρύθμισης του συναισθήματος, με μεγαλύτερη γνωστική διαμεσολάβηση.
  Οι πιο ακραίες μορφές της παθολογίας του υπερεγώ ανευρίσκονται στην ψυχοπαθητική αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, που είναι ικανή να πει ψέματα, να εξαπατά, να χειρίζεται και να προδίδει, και καταστρέφει τη δυνατότητα μιας γνήσιας συναισθηματικής σύνδεσης, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ο Kernberg βρίσκει ένα συνεχές από τον παθητικό, εκμεταλλευτικό, παρασιτικό ψυχοπαθητικό στον πραγματικά σαδιστικό παραπτωματία, τον οποίο οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να διευκολύνουν στην ικανοποίηση των επιθετικών / βάναυσων παρορμήσεων.  Εξετάζοντας το ναρκισσιστικό φάσμα διαπιστώνει ότι τέτοιες προσωπικότητες πάντα αποκαλύπτουν αντικοινωνικά χαρακτηριστικά: Ακόμα και όταν οι επιφανειακές αλληλεπιδράσεις και η ικανότητα για κάποιες επενδύσεις σε άλλους είναι κάπως άθικτες, οι χρόνιες αντικοινωνικές τάσεις που εκδηλώνονται με πλαστογραφήσεις, κλοπές, και δόλια συμπεριφορά, μπορεί να επιμένουν. Σε αυτές τις κατηγορίες η σύντονη με το εγώ μεγαλομανία συνδυάζεται με σκληρότητα και σαδισμό και οξέα παρανοϊκά χαρακτηριστικά. Οι οριακές καταστάσεις, από την άλλη πλευρά, παρά την επικράτηση της πρωτόγονης επιθετικότητας, της συμπύκνωσης των γενετησίων και προγενετήσιων πόθων, και της διάχυσης της ταυτότητας, μπορούν να παρουσιάσουν εντυπωσιακά άθικτη, αν και κάπως πρωτόγονη, λειτουργία του υπερεγώ.
   Όταν ένας παθολογικά μεγαλομανής εαυτός εμποτίζεται με επιθετικότητα, τότε μπορεί συνειδητά να εκφράσει ιδέες σκληρότητας, βίας, καταστροφής, ή μια διεστραμμένη ευχαρίστηση να προκαλεί πόνο στους άλλους.
Η προβλητική ταύτιση είναι ένα ιδιαίτερα ισχυρό διαπροσωπικό όπλο, αναφέρει ο Kernberg, καθώς -αποδίδει την επιθετικότητα στο άλλο, μια κίνηση που μπορεί να προκαλέσει αντι-επιθετική αμυντικότητα διευκολύνοντας έτσι την θριαμβευτική επιβεβαίωση που θα δικαιολογήσει περαιτέρω επιθετικές προσβολές.
 Για τους σκοπούς μας, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι πρωτόγονες άμυνες οχι μόνο αποστασιοποιούν και διακόπτουν τις κοινωνικές σχέσεις με προσβλητικές, προδοτικές, βάναυσες και σαδιστικές, συμπεριφορές, αλλά τις μολύνουν με άμορφη επιθετικότητα που οφείλεται σε ασυνείδητη συγχώνευση με μια εικόνα ενός πανίσχυρου εσωτερικού σαδιστικού αντικείμενου. Μια συχνή άμυνα στην σοβαρή παθολογία, η διάσπαση εμποδίζει την σύνθεση των «αναπαραστάσεων εαυτού / αντικείμενου αποδυναμώνει το εγώ  και τον ‘έλεγχο της πραγματικότητας και αφήνει, τις καταδικαστέες ως όλοτελα κακές αυτο αναπαραστάσεις του εαυτού, να προβάλλονται σε όποιον είναι γύρω.  'Εν κατακλείδι ο Kernberg υποστηρίζει ότι η μελέτη του ναρκισσισμού δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη μελέτη των περιπετειών τόσο της λίμπιντο και της επιθετικότητας όσο και των εσωτερικευμένων  αντικειμενοτρόπων  σχέσεων.  
   Είναι σημαντικό σε σημειωθεί ότι για τον Kernberg η ποιότητα των εσωτερικών αντικειμενοτρόπων -σχέσεων (και η ικανότητα διατήρησης μιας ανθρώπινης σύνδεσης) συμβαδίζουν με την ποιότητα και την οργάνωση των άλλων δυναμικών συστημάτων, που βρίσκονται σε αμοιβαία αλληλεπίδραση με τις αντικειμενοτρόπες σχέσεις, ιδιαίτερα την λειτουργική κατάσταση του υπερεγώ, μια έννοια ιδιαίτερα πολύτιμη για την κατανόηση του παραβατικού, σαδιστικού, ή αναμφισβήτητα αντικοινωνικού παραβατικού ατόμου.  Η σύνδεση και αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην διατήρηση μιας μη εκμεταλλευτικής ανθρώπινης επαφής και στην καλλιέργεια κατάλληλων λειτουργιών του υπερεγώ, είναι κεντρική στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που είναι ικανοί και εκείνων που είναι ανίκανοι να κάνουν αποτρόπαιες πράξεις.
Ο Fromm και ο Kernberg σηματοδοτούν μια σημαντική πρόοδο στην ψυχαναλυτική κατανόηση του πώς μερικοί άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται με απάνθρωπους τρόπους.
Και οι δύο, αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα, το αποκορύφωμα της πολιτιστικής/ιστορικής, βιο-κοινωνικής προοπτικής, και της βελτίωσης της κλινικής διαγνωστικής και θεραπευτικής προσέγγισης σ’ αυτές τις σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας που συνδέουμε με την ικανότητά τους  για άνομες συμπεριφορές.
Ενώ ο Fromm μεταφέρει την έννοια του έμφυτου ενστίκτου του θανάτου στις κοινωνικές, ιστορικές, και αναπτυξιακές καταβολές της κακοήθους καταστροφικότητας, εντοπίζοντας τις ακραίες μορφές της σε γνωρίσματα του χαρακτήρα, ο Kernberg ολοκληρώνει την σύνθεση των πρωτόγονων συναισθημάτων και των προ-οιδιπόδειων  μηχανισμών άμυνας της  Klein με τις εσωτερικευμένες αντικειμενοτρόπες  σχέσεις και την σύγχρονη κατανόηση του εγώ και των πρόδρομων του υπερεγώ, σε μια συνολική δομική προσέγγιση.
Κάποιοι αποκλίνουν στην κορύφωση μιας κρίσης και γίνονται εναντιωματικοί, ανταγωνιστικοί, αντικοινωνικοί, ακόμη και παραβατικοί. Πώς κάποιος, που είναι εξοπλισμένος κατά τη γέννηση με το ίδιο βασικό συναισθηματικό ρεπερτόριο, να γίνει ικανός για μίσος, κακία, σκληρότητα σαδιστικές συμπεριφορές, και αποτρόπαιες πράξεις; Τι έχει πάει στραβά στην καρδιά του περίπλοκου ιστού της κοινωνικής του δέσμευσής, ώστε να προκληθεί μια συνολική αποδέσμευση από τις ανθρώπινες σχέσεις, και ποιοι είναι οι δείκτες της δυνητικότητας για το κακό όταν καταρρεύσει η ανθρώπινη σύνδεση,  όταν η ρήξη των διαπροσωπικών συναισθημάτων είναι τόσο πλήρης ώστε να αφήσουν  μια ρημαγμένη εσωτερική ζωή και μια παρόρμηση να αποζημιωθεί με  την εξωτερίκευση καταστροφικών παρορμήσεων.
Οι ρίζες μπορεί να βρίσκονται στο ακαθόριστο αποσυντονισμό στα πρώτα στάδια της συμβίωσης μητέρας/βρέφους με αποτέλεσμα την σοβαρή διαταραχή σε κάθε μία από τις επιμέρους φάσεις της πρώτης διαδικασίας αποχωρισμού-εξατομίκευσης, όταν εγχαράσσονται τα μνημονικά ίχνη της βασικής εμπιστοσύνης και της λιμπιντικής επένδυσης. Η συσχέτιση μεταξύ της οριακής παθολογίας και των αποτυχιών κατά τη διαπραγμάτευση της φάσης επαναπροσέγγισης σε αυτή το πιο σημαντική πρώτη ψυχολογική γέννηση είχαν επισημανθεί από την Mahler (1968, 1975).
Οι υπερβολικά περιοριστικές κοινωνίες ή εκείνες που προωθούν την ανισότητα, την έλλειψη ελευθερίας ή ευκαιριών, θα υποκινήσουν την εξέγερση ακριβώς όπως η πρώιμη έκθεση στη βία μπορεί να οδηγήσει σε σκληρότητα. Πιο αυθόρμητα, στο σπίτι, η αντικοινωνική εναντίωση μπορεί να ανιχνευθεί στην υπερβολική επιείκεια στην ανατροφή που οδηγεί σε ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά που είναι δομικά επιρρεπή σε υπανάπτυκτη λειτουργία του υπερεγώ και μειωμένη ηθική ανάπτυξη. Ή το εντελώς αντίθετο. Η υπερβολικά αυστηρή ανατροφή μπορεί να παράγει ένα σκληρό, τιμωρητικό παραμορφωμένο υπερεγώ που τροφοδοτείται από επιθετικά παράγωγα που εκδηλώνεται με βίαιη αμφισβήτηση, εκτεταμένης κλίμακας ταυτίσεις, ή αυτόματη απερίσκεπτη ευπείθεια.
Σε κάθε περίπτωση ένα διωκτικό, τιμωρητικό υπερεγώ θα απαιτήσει το «αντίτιμο της σάρκας», που οδηγεί σε μαζοχιστική ανάγκη για τιμωρία. Μια άλλη αιτία μπορεί να είναι φυλογενετικής προέλευσης, το γεγονός ότι είμαστε πλάσματα δεσμευμένα απο την συντροφικότητα και την αφοσίωση να ανήκουμε σε ομάδες, και αυτό δημιουργεί αυτόματα τους «απέξω» - εκείνους που δεν είναι από εμάς – τους Άλλους.
Το αντίθετο της επιθετικότητας δεν είναι αγάπη -ένα εξαιρετικά πολύπλοκο, ώριμο, συναίσθημα- αλλά η ενσυναίσθηση. Θα ήταν χρήσιμο να πούμε λίγα λόγια για το νευρικό υπόστρωμα της ενσυναίσθησης ειδικά για τις επιπτώσεις της πρόσφατης ανακάλυψης του κυκλώματος των κατοπτρικών νευρώνων στον εντοπισμό των βαθιών πρωτογενών ριζών της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης(Aragno, 2008, 2009). Η αποκάλυψη αυτής της νευρωνικής περιοχής από τους Gallese και Rizzolati υπογραμμίζει την φυλογενετική προέλευση και το ζωτικό ρόλο που αυτή η μη-λεκτική μορφή έντονου συναισθηματικού συντονισμού έχει παίξει στην επιβίωση του είδους μας. Ο χώρος επιτρέπει μόνο μια πολύ σύντομη αναφορά των βασικών θεμάτων της συνεισφοράς του Gallese (2001, 2003, 2007) δίνοντας έμφαση σε εκείνες που αφορούν την κοινωνιοβιολογία της προσκόλλησης, της μάθησης, της συναισθηματικής έκφρασης και της επικοινωνίας. Τα κυκλώματα κατοπτρικών νευρώνων, ονομάστηκαν έτσι επειδή τα δίκτυα που εμπλέκονται στην σκόπιμη (ηθελημένη) δράση και τα βιωμένα συναισθήματα / αισθήσεις ενεργοποιούνται επίσης και όταν απλώς είμαστε μάρτυρες ή παρατηρούμε παρόμοια συναισθήματα / αισθήσεις σε άλλους. Από αυτές τις παρατηρήσεις ο Gallese προϋποθέτει -ένα ολόκληρο φάσμα νευρωνικών διαφορετικών κατοπτρικών μηχανισμών (2003). Αυτά τα κέντρα παρακάμπτουν κάθε αναπαραστατικό ή γνωστικό/γλωσσικό σύστημα με απευθείας συναίσθημα για τις καταστάσεις των «άλλων». Η αντίληψη και αναγνώριση της κατάστασης ή του συναισθήματος του άλλου, πηγαίνει κατευθείαν στην αντίστοιχη συναισθηματική κατάσταση του παρατηρητή, που υποδηλώνει ότι η εμπειρία υποστηρίζεται από τη δραστηριότητα ενός κοινού νευρικού υποστρώματος  που παρέχει στιγμιαία ενσυναισθητική κατανόηση. Αυτή η αδιαμεσολάβητη ανάγνωση λαμβάνει χώραν μέσω της ενσωματωμένης προσομοίωσης '(γνωστή σε μας από τον Piaget ως αισθητικοκινητικη» προσομοίωση). Η ταχεία αδιαμεσολάβητη κατανόηση των συναισθηματικών σημάτων διαπλεκόμενη μέσω ταυτόχρονων διαδραστικών συμπεριφορών και κατάλληλων απαντήσεων σε αυτές, είναι ζωτικής σημασίας προάγγελοι των κοινωνικών δεσμών, της λεκτικής επικοινωνίας, και μιας ολόκληρης αλληλουχίας ικανοτήτων σηματοδότησης και συμβολοποίησης που έχουν ουσιώδη προσαρμοστική αξία.
  Σκεφτείτε, λοιπόν, πως ορισμένες πρωτόγονες σχιζοειδείς και ναρκισσιστικές άμυνες πρέπει να συμβάλουν στην επιδείνωση αυτής της πρωτογενούς άρρητης συναισθηματικής σύνδεσης, διαβρώνοντας σταδιακά αυτά τα  νευρικά νήματα από τα οποία  σχηματίζονται και διατηρούνται οι βαθιά ανθρώπινοι δεσμοί. Το αντιληπτικό/συναισθηματικό συστατικό του νευρωνικού υποστρώματος της ενσυναίσθησης υποδηλώνει ότι οι ρίζες του ενσυναισθητικού συντονισμού είναι απολύτως ζωτικής σημασίας για την παραγωγή βαθιών διαπροσωπικών συνδέσεων, αλλά και για την διατήρηση της αλληλεγγύης με τους συγγενείς και την συνοχή της ομάδας. Για να διαλυθεί αυτό το ισχυρό συνδετικό υλικό, πρέπει να δράσουν συντριπτικά αρνητικά συναισθήματα. Είναι προφανές ότι το φάσμα των ναρκισσιστικών και σχιζοειδών αμυνών που διαβρώνουν ή αποκλείουν αυτόν τον ζωτικής σημασίας διαπροσωπικό συνδετικό ιστό, αντικαθιστώντας τον με αυτο-δημιουργούμενα  εχθρικά ή παρανοϊκά συναισθήματα, έχει σοβαρές επιπτώσεις όχι μόνο στην σχέση με τους άλλους και τον εσωτερικό κόσμο, αλλά και στην ικανότητα ελέγχου της πραγματικότητας.
Οι παθολογίες που σχετίζονται με κατακλυσμική αδιαμόρφωτη πρωτόγονη επιθετικότητα και τάσεις εκδήλωσης καταστροφικού acting out χαρακτηρίζονται από:
α) εκτεταμένη διάρηξη των λιβιδινικών δεσμών στο εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο των αντικειμενοτρόπων  σχέσεων
 β) καθυστερημένη, παλλινδρομημένη ή παθολογική λειτουργία του υπερεγώ 
 γ) μια απόσυρση από τις σχέσεις σε μια ιδιωτική μεγαλομανιακή παντοδυναμία, με αντίστοιχη απώλεια έλεγχου της πραγματικότητας, συσχετίζομενη με,
 δ) μια μαζική χρήση των προβολικών μηχανισμών (ιδιαίτερα της προβολικής ταύτισης) για απέλαση και προβολή των παρορμήσεων ντροπής, φθόνου, εκδικητικότητας, ή οργής.
 Το διαγνωστικό φάσμα περιλαμβάνει: αντικοινωνικές και ψυχοπαθητικές προσωπικότητες: κακοήθη ναρκισισμό,  borderline με αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, και πλήρες σχιζοειδές, και σχιζοτυπικό φάσμα.
  Οι κύριες άμυνες που συνδέονται με αυτές τις διαταραχές είναι: η πρωτόγονη, διασχιστική διάσπαση, σύμφωνα με την οποία τα αντικείμενα βιώνονται ως -ολότελα καλά ή ολότελα κακά, με συνακόλουθες πλήρεις εναλλαγές και ανατροπές σε αντιλήψεις και συναισθήματα, για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Η άρνηση και η προβολή, αλληλένδετες άμυνες, έχουν σημαντική επίπτωση στις στρεβλώσεις, ή την πλήρη απουσία ελέγχου της πραγματικότητας και ενισχύουν τη διάσπαση, διάσχιση, και απομόνωση του συναισθήματος, που εκδηλώνεται στην επιλεκτική έλλειψη ενδιαφέροντος και την συναισθηματική αποστασιοποίηση. Η προβολική ταύτιση έχει τεράστιες, σχεδόν μυστηριώδεις διαπροσωπικές συνέπειες καθώς διεισδύει και κυριεύει τον αποδέκτη. Σε αντίθεση με την απλή προβολή αυτή η βαθιά δομημένη απέλαση σε ένα άλλο πρόσωπο αποτελείται από ένα αποποιημένο εσωτερικευμένο pattern αντικειμενοτρόπων σχέσεων εαυτού-και-αντικείμενου στο οποίο αναπαράγονται και οι δύο συναισθηματικές πτυχές μιας επιθετικής / υποτακτικής ή σαδομαζοχιστικής μονάδας. Η προβολή είναι βαθιά ασυνείδητη και αυτό εξυπηρετεί την σημαντική λειτουργία στο να διατηρεί τις αρνητικές αναπαραστάσεις του εαυτού και το άγχος σε απόσταση, αλλά οδηγεί, σε  απεγνωσμένες προσπάθειες ελέγχου του επίφοβου αντικειμένου, ενώ  διαιωνίζει την δυσπιστία και τις προκλητικές αυτο-δικαιολογίες για τη συνέχιση του ανταγωνισμού και της επιθετικότητας. Ακραίες μορφές εξιδανίκευσης και υποτίμησης, συχνά, εναλασσόμενες, αμφιταλαντεύονται μεταξύ της μεγαλειώδους ταυτότητας και της βαθιάς ντροπής και αποθάρρυνσης, σύμφωνα με τις εσωτερικές καταστάσεις. Η έλλειψη ολοκλήρωσης του υπερεγώ και οι διαταραχές της ταυτότητας, σε οριακούς και ψυχωτικούς οδηγεί σε διαταραχές της βούλησης, μια πολύ λίγο εξετασμένη ανθρώπινη λειτουργία. Εκτός από την φτώχεια των αντικειμενοτρόπων  σχέσεων, όλες αυτές οι άμυνες αποδυναμώνουν τη λειτουργία του εγώ, τον έλεγχο των παρορμήσεων, την ανοχή στην ματαίωση, και τη δυνατότητα για κατάλληλα κανάλια μετουσίωσης.
 
 
«Το καπιταλιστικό σύστημα αξιών στην πραγματικότητα μεταμόρφωσε τα πέντε από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Χριστιανισμού - αλαζονεία, φθόνο, απληστία, φυλαργυρία και λαγνεία - σε θετικές κοινωνικές αρετές, υπηρετώντας τες ως απαραίτητα κίνητρα σε όλα τα οικονομικά εγχειρήματα, ενώ οι αρετές, της αγάπης και της ταπεινότητας, απορρίφθηκαν ως «κακές για τις επιχειρήσεις" ... "
 Lewis Mumford, Τεχνολογία και την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, 1994, pg.276
 
Η ουσία του κακού παραμένει ενσωματωμένη στα αδιαμόρφωτα συναισθήματα που διέπουν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Ο φθόνος, η απληστία, η οργή, η λαγνεία, η λαιμαργία, η αλαζονεία και η οκνηρία, στα οποία θα μπορούσε κανείς να προσθέσει την εκδίκηση, την αντιπαλότητα, την μοχθηρία, την τεμπελιά, την ανάγκη για εξουσία και επικράτηση. Όλα αυτά αναπτύσσονται από την παρακμή των μη παραγωγικών ζωών, την αποσύνδεση, την κενότητα, και την απώλεια του νοήματος. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα συσσωρεύονται και επικρατούν πλήρως, διογκούμενα από ενέργεια που θα μπορούσε να διοχετευθεί σε παραγωγικές, κοινωνικά ενσωματωμένες και επιβραβευόμενες προσπάθειες. Τα ανεπαρκή κανάλια μετουσίωσης και ο ακραίος αποσπασματικός, δυσπροσαρμοστικός, εγωκεντρισμός του κακοήθους ναρκισσισμού αποκλείουν την  ενσυναίσθηση και συχνά παρεμποδίζουν ή αναστέλλουν την προσωπική προσπάθεια, ενώ κατευθύνουν τις επιθετικές ενέργειες μέσα από κακόβουλα κίνητρα.
 Από ψυχαναλυτική άποψη οι κακές πράξεις και συμπεριφορές θεωρούνται ως εκδηλώσεις της παθολογικής δομής της προσωπικότητας και της φύσης και του επίπεδου των αμυνών που υποστηρίζουν αυτήν την δυναμική οργάνωση, τροφοδοτώντας τα κίνητρά της. Καμία ψυχαναλυτική συζήτηση των ανώμαλων και αποτρόπαιων πράξεων δεν είναι πλήρης χωρίς την εξέταση της παθολογίας του υπερεγώ.  Οι αντικοινωνικές τάσεις προκύπτουν από ναρκισσιστική οργή, φθόνο, τα προνόμια, και πρωτόγονες εγωκεντρικές στάσεις. Χωρίς επαρκή αποκέντρωση, δεν μπορεί να αναπτυχτούν υψηλότερα επίπεδα ηθικής ανάπτυξης. Σε μια υποομάδα της ναρκισσιστικής παθολογίας, τον κακοήθη ναρκισσισμό, η επιθετική παθολογική μεγαλομανία συνδυάζεται με σκληρότητα και σαδισμό, και σοβαρά παρανοϊκά χαρακτηριστικά (Kernberg, 1984). Η καταστροφή του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου των αντικειμενοτρόπων σχέσεων συντάσσεται με την ανεπανόρθωτη βλάβη των λειτουργιών του υπερεγώ"
Έχοντας εξερευνήσει τις ρίζες του κακού, εδώ είναι μερικές από τις πρόδηλες μορφές του :
 1) Η αδελφική αντιπαλότητα, ένας κακοήθης φθόνος τόσο παγκόσμιος ώστε να θεωρείται κοινός τόπος. Όπως και η εκδίκηση, είναι μια ύπουλη διαβρωτική, συναισθηματική προδιάθεση που μπορεί, και συχνά φτάνει στην επιβουλή και την ανηθικότητα γύρω από την κληρονομιά. Η υπερβολική φιλοδοξία μπορεί επίσης να προκαλέσει παθολογική ζήλια αλλά ο αδελφικός φθόνος συγκεντρώνεται γύρω από ενα διαπροσωπικό τρίγωνο. Την επιθυμία να εξαλείψει και να αντικαταστήσει ένα μισητό και μνησίκακο, ανταγωνιστικό αδελφό, τον οποίο θεωρεί εμπόδιο στο δρόμο του για την πολυπόθητη αποκλειστική αγάπη των γονιών
2) Η αντίδραση «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»: μέχρι το χριστιανικό δόγμα της συγχώρεσης της Καινής Διαθήκης, η συνιστώμενη τιμωρία της Παλαιάς Διαθήκης για ένα αδίκημα ήταν «οφθαλμόν αντι οφθαλμού». Το πρόβλημα είναι ότι παράγει μια ατέλειωτη αλυσίδα εκδίκησης και καταστροφής:
 3) Οι ηγέτες υποπολιτιστικών ομάδων, είναι άτομα τόσο ακατανίκητα και πεπεισμένα για τα μεγαλειώδη παραληρήματα τους, ώστε να είναι σε θέση να οδηγήσουν το ποίμνιο τους σε μαζικό μακελειό, όπως στην τραγωδία της Joness Town 'kool- aid’‘*  
 4) Ο ρατσισμός, η υποδούλωση, και η προκατάληψη, ο απάνθρωπος εξευτελισμός του -΄΄άλλου΄΄ είναι σίγουρα τα πιο κατάφωρα παραδείγματα νομιμοποίησης της εκμετάλλευσης και κακοποίησης των άλλων, που οδηγούν σε πράξεις αγριότητας, στις οποίες θα έπρεπε να προστεθούν και οι νεανικές εκδοχές του  εκφοβισμού (bullying), του  εξοστρακισμού, της ανάλγητης παρενόχλησης (picking on), ή του αποκλεισμού, από μια ομάδα συνομιλήκων, οι τραγικές συνέπειες των οποίων έχουν έρθει σε δημόσια επίγνωση  με τις πρόσφατες αυτοκτονίες.    Σχετικό είναι το μοναδικό ανθρώπινο σαδιστικό πάθος, να παρακολουθούμε τον πόνο των άλλων. Τα αρχαία ρωμαϊκά θεάματα περιλάμβαναν λιοντάρια που κατασπάρασσαν ανθρώπους, μονομαχίες μέχρι θανάτου, και δημόσιες σταυρώσεις. Σε όλη την Ευρώπη, για δεκαοκτώ αιώνες, υπήρχαν οι δημόσιες τιμωρίες όπως, οι δημόσιοι απαγχονισμοί, οι θάνατοι στην πυρά, και οι αποκεφαλισμοί που ήλκυαν εκστασιασμένα πλήθη. Η Susan Sontag στο βιβλίο της –Αναφορά στον πόνο των άλλων (2003) γράφει για το λιντσάρισμα των μαύρων στις Νότιες Πολιτείες των Η.Π.Α., και εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι δεν ήταν μόνο δημόσιες αυτές οι άγριες δολοφονίες, αλλά κάποιοι τις κατέγραφαν πραγματικά σε εικόνες που τις έπαιρναν ως σουβενίρ, και πολλές δείχνουν χαμογελαστούς θεατές. Χιλιάδες θεατές πήγαν σε μια γκαλερί της Νέας Υόρκης σε μια έκθεση αυτών των εικόνων το 2000: Η Sontag γράφει -Οι εικόνες λιντσαρίσματος μας λένε για την ανθρώπινη κακία. Σχετικά με την απανθρωπιά. Μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε για την έκταση του κακού που ξεχύθηκε με το ρατσισμό. Σύμφυτη με τη διάπραξη αυτού του κακού είναι η αναισχυντία της φωτογράφησης τους » Και τέλος:
6) Ο προγραμματισμένος και εκ προμελέτης φόνος (οποιουδήποτε είδους) δεν χρειάζεται προσόντα, μιλάει από μόνος του. Μια λέξη μπορεί να ειπωθεί εδώ σχετικά με την "κοινοτοπία του κακού», την περίφημη φράση που επινοήθηκε από τον H. Arendt (1951-1965) για να περιγράψει τον A. Eichmann στη δίκη του στην Ιερουσαλήμ. Στο εδώλιο κάθησε ένας τακτικά ντυμένος, απροσπέλαστος, ανέκφραστος  γραφειοκράτης, ανίδεος και πλήρως αποσυνδεδεμένος συναισθηματικά από τις φρικαλεότητες που οδήγησαν οι ακριβείς και επιμελώς εκτελεσμένες διαταγές του.  Η τυφλή, απερίσκεπτη υπακοή, είναι ενα υπερεγώ απογυμνωμένο από κάθε προσωπική κρίση ή ηθική βούληση, που αγνοεί την ανθρώπινη συνέπεια και ως εκ τούτου στερείται ηθικής πυξίδας ή αξίας.
 
Είναι αυτονόητο, πόσο σημαντικό είναι, όχι μόνο να συνειδητοποιήσουμε τον δυναμικό ρόλο της καταστροφικότητας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά και να κατανοήσουμε ποιες είναι οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την ένταση της. Έχουμε ήδη επισημάνει την εχθρότητα που διέπνεε την μεσαία τάξη στην εποχή της Μεταρρύθμισης και που βρήκε την έκφραση της σε ορισμένες θρησκευτικές αντιλήψεις του Προτεσταντισμού, ειδικά στο ασκητικό του πνεύμα, και στην εικόνα ενός ανελέητου Θεού ο οποίος ευχαριστιόταν να καταδικάζει μέρος της ανθρωπότητας στην αιώνια καταδίκη χωρίς δική της υπαιτιότητα. Αργότερα, η μεσαία τάξη εξέφρασε την εχθρότητα της κυρίως συγκεκαλυμμένα ως ηθική αγανάκτηση, η οποία ήταν εκλογίκευση ενός έντονου φθόνου εναντίον εκείνων που είχαν τα μέσα να απολαμβάνουν τη ζωή. Στη σύγχρονη σκηνή μας, η καταστροφικότητα της κατώτερης μεσαίας τάξης ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την άνοδο του ναζισμού, ο οποίος προσείλκυσε αυτούς τους καταστροφικούς πόθους και τους εκμεταλεύθηκε στη μάχη ενάντια στους εχθρούς του. Η ρίζα της καταστροφικότητας στην κατώτερη μεσαία τάξη είναι εύκολα αναγνωρίσιμη σαν κάτι που είχε υποτεθεί σε αυτή την αναφορά: η απομόνωση του ατόμου και η καταστολή της ατομικής επεκτασιμότητας, που και τα δύο ίσχυαν σε μεγαλύτερο βαθμό για την κατώτερη μεσαία τάξη σε σχέση με την ανώτερη και κατώτερη τάξη.

Ιδεολογία και Προσωπικότητα

Οι ψυχαναλυτές από το 1930 έχουν προσπαθήσει να αναλύσουν τις αυταρχικές, καταστροφικές ιδεολογίες που παρουσιάστηκαν στον 20ο αιώνα, το ναζισμό και το φασισμό. Για τον Wilhelm Reich, ένα κρίσιμο ερώτημα ήταν γιατί οι μάζες έλκονται από τον εθνικοσοσιαλισμό και την αντισημιτική ιδεολογία. Ποιος τύπος προσωπικότητας έχει συνταχθεί με αυτές τις ιδέες; Αυτή είναι η ερώτηση τέθηκε από τον Ράιχ στην Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού (Reich, 1933), και από τη Σχολή της Φρανκφούρτης με τις σπουδές της για την αυταρχική προσωπικότητα (Fromm, Χορκχάιμερ, Mayer, και Marcuse, 1936, Adorno, Frenkel-Brunswick, Lewinson , & Sanford, 1950).
Εν συντομία, σύμφωνα με τις μελέτες αυτές, η ψυχολογική έλξη προς τον ναζισμό μπορεί να εξηγηθεί από μια αυταρχική εκπαίδευση των παιδιών μέσα σε μια πατριαρχική δομή της οικογένειας που χαρακτηρίζεται από άρνηση της σεξουαλικότητας, που παράγουν ένα αυταρχικό τύπο χαρακτήρα με επιθετικά συναισθήματα. Η επιθετικότητα δεν μπορεί, ωστόσο, να κατευθυνθεί προς τους γονείς ή τους ισχυρούς ανθρώπους, αλλά αντίθετα στρέφεται προς τις
Ένα ανησυχητικό ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις μελέτες είναι αν το άτομο μπορεί πραγματικά να θέλει να είναι μέρος των ιεραρχικών, αυταρχικών δομών, δηλαδή, ότι μπορεί να εμφιλοχωρεί στο άτομο μια «αυταρχική λαχτάρα" (Hagtvet et al., 2011). Ο ενδεικτικός τίτλος του Erich Fromm «Απόδραση από την ελευθερία» (Fromm, 1941) καταγράφει το ίδιο κίνητρο από μια άλλη οπτική γωνία: την επιθυμία να ξεφύγουν από την επαχθή προσωπική ευθύνη. Το κίνητρο της "αυταρχικής λαχτάρας" έχει αναπτυχθεί σε πρόσφατες ψυχαναλυτικές μελέτες, επιδιώκοντας να εντοπίσει βαθιές δομές που είναι κοινές σε αυταρχικές ιδεολογίες (Bohleber, 2010). Σύμφωνα με τον Bohleber (2010), η ουσία φαίνεται να είναι φαντασιώσεις ενότητας και καθαρότητας. Η ενότητα αναφέρεται στην ιδέα της ταύτισης με κάτι μεγαλύτερο: ο ναζισμός περιείχε ιδέες για το έθνος και την Άρια Φυλή (AryanVolk”). Το φονταμενταλιστικό Ισλάμ έχει την αντίληψη της ummah (θρησκευτική κοινότητα).  Οι ριζοσπαστικές ιδεολογίες της Δεξιάς έχουν την ιδέα για μια ομοιογενή Ευρώπη που θα απωθήσει την Ευραραβία. Υπό αυτό το πρίσμα, η «Απόδραση από την ελευθερία» προβάλει ως μια έκφραση της βαθιά ριζωμένης ανάγκης του ανθρώπου για ασφάλεια και προσκόλληση. Σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, "η πατρίδα", "η χώρα καταγωγής" μπορεί να εκπροσωπεί ασφαλή γονικά στοιχεία: η ασφάλεια επιτυγχάνεται μέσω του ανήκειν σε ένα στράτευμα, με την υποταγή στους κανόνες της ομάδας, ίσως υπό την ηγεσία μιας πατρικής μορφής.
Στενή συγγένεια με αυτό έχει η ιδέα είναι της καθαρότητας. Στο πλαίσιο της ομάδας, τα ατομικά διακριτικά χαρακτηριστικά τελούν υπο άρνηση και υποκαθίστανται από την ταύτιση με τα μέλη της ομάδας του «δικού» τους είδους-η διαφορά  και η ετερότητα βιώνεται ως ακάθαρτη. Μέσα στην ναζιστική ιδεολογία, οι Εβραίοι έγιναν ο φορέας της ακαθαρσίας, η ναζιστική προπαγάνδα παρήγαγε ένα ευρύ φάσμα  μεταφορών που αφορούσε τους Εβραίους χαρακτηρίζοντας τους «παράσιτα» τρακαδόρους και βδέλλες στο «εθνικό σώμα" (Volkskörper), ή ως μολυσματικά "ζωύφια" και "επιδημία". Μέσα στις ιδεολογίες της ριζοσπαστικής Δεξιάς  σήμερα, οι μουσουλμάνοι είναι ο φορέας της ακαθαρσίας. Όταν οι φαντασιώσεις της ενότητας και της καθαρότητας κυριαρχούν σε μία ομάδα, η ταυτότητα επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι τα όλα τα μέλη της ομάδας είναι ταυτόσημα. Οι ομάδες αυτού του είδους τείνουν να γίνουν όλο και πιο ριζοσπαστικές. Οι  αποκλίσεις δεν είναι ανεκτές. Η καθαρότητα διατηρείται μέσω του αποκλεισμού και, τέλος, μέσω της εθνοκάθαρσης. Με τον τρόπο αυτό, τα ιδανικά της ομοιομορφίας και ομογενοποίησης μέσω της κάθαρσης προκαλούν διωκτική επιθετικότητα, διώξεις και βία.
Η επικύρωση μιας ιδεολογικής κοσμοθεωρίας λαμβάνει συχνά χώρα στη νεαρή ενήλικο ζωή, σε ένα χρονικό σημείο κατά το οποίο το άτομο χωρίζει από τους γονείς του και δημιουργεί μια ανεξάρτητη κοινωνική ταυτότητα μέσα από την εργασία και την επιλογή ενός συντρόφου. Στην ανάλυση της προσκόλλησης σε ιδεολογικά κινήματα, μπορεί να είναι γόνιμο να ληφθεί ως σημείο εκκίνησης η διαδικασία αποχωρισμού- εξατομίκευσης, η οποία ξεδιπλώνεται πάντα μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον. Ίσως η ταύτιση με το έθνος και ένα "καθαρόαιμο" λαό αποτελεί μια "λύση" αν το επιμέρους έργο της ταυτότητας φαίνεται πολύ περίπλοκο. Το ερώτημα «Ποιος είμαι;" αντικαθίσταται από το "Πού μπορώ να ανήκω;" (Bohleber, 2010), και ο νεαρός ενήλικας γλιτώνει από την πρόκληση να διαμορφώσει μια ξεχωριστή, ατομική ταυτότητα σε έναν κόσμο αντιπαλότητας, ανταγωνισμού, και πλουραλισμού.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι σε μια ιδεολογία που η λατρεία του ίδιου του λαού, διώχνει "τον άλλο" / "τον ξένο" συχνά έρχεται ως απάντηση σε μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ματαίωση και εμπειρία απώλειας, π.χ., των θέσεων εργασίας ή του κύρους σαν άνδρας. Ως εκ τούτου, τα ιδεολογικά κίνητρα πρέπει να αναλυθούν επίσης, στο κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο. Η απώλεια των παραδοσιακών προνομίων των λευκών ανδρών της δύσης, σε σχέση με τις γυναίκες, την οικογένεια και την κοινωνία, μπορεί να είναι ισχυρότερο κίνητρο από ό, τι θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Ότι οι νέοι ενήλικες της δεξιάς προβάλλουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους για μία ομοιόμορφη, ομοιογενή και καθαρή Ευρώπη μαρτυρά το πόσο δύσκολο είναι να «βρούν τον εαυτό του» σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Ωστόσο, αν και οι ιδεολογίες μπορεί να εκπροσωπούν προφανώς «λύσεις» σε πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, η ένταση με την οποία τις υπερασπίζονται μαρτυρεί ότι πραγματώνονται ασυνείδητα κίνητρα: ο τρόπος που απεικονίζονται "οι άλλοι", ως ομάδα, αδιαφοροποίητοι και χωρίς επιμέρους παραλλαγές, δείχνει ότι η αντίληψη γι' αυτούς, καθώς και για τις ενσωματωμένες ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες χρωματίζονται από φαντασιώσεις και προβολές.
Βέβαια, με τη επιθυμία να ανήκουν σε μια καθαρή ενότητα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί οι άνθρωποι έλκονται από αυταρχικές ιδεολογίες. Οι συμβιωτικές φαντασιώσεις για συγχώνευση, η λαχτάρα να βρούν καταφύγιο σε μια ασφαλή αγκαλιά- είναι οικουμενικές ανθρώπινες λαχτάρες, και πολλοί  άνθρωποι διατηρούν  τέτοιες φαντασιώσεις χωρίς να έλκονται από αυταρχικές ιδέες. Από ψυχολογική άποψη το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος έχει τέτοιες φαντασιώσεις, αλλά μάλλον για το πώς οργανώνονται εντός της προσωπικότητας στο σύνολό της.
 
*Το μακελειό της αίρεσης Jonestown
 Ηταν η μαζική αυτοκτονία περισσότερων από 900 ανθρώπων, οπαδών της αίρεσης του  Jonestown (επίσημα ονομάζεται ο «Ναός του Λαού"),  στη Γουϊάνα της Νότιας Αμερικής που  έγινε στις 18 Νοεμβρίου 1978.
Η αίρεση του «Ναού του Λαού» ιδρύθηκε το 1955 από τον ιεροκήρυκα James Warren Jones, και περιελάμβανε ένα συνδυασμό θρησκευτικών και σοσιαλιστικών φιλοσοφιών.
Μετά τη μετεγκατάσταση στην Καλιφόρνια το 1965, η αίρεση συνέχισε να αναπτύσσεται και άρχισε να διακηρύσσει τα πολιτικά της ιδεώδη πιο ενεργά. Μετα από μια κρατική έρευνα και την αρνητική στάση του τύπου, ο Jones κάλεσε το ποίμνιό του να τον ακολουθήσει σε μια νέα, απομονωμένη κοινότητα όπου θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την κριτική, και να εφαρμόσουν ενα πιο κοινοβιακό τρόπο ζωής.
Το 1977, ο Jones και πολλοί από τους οπαδούς του, μετοίκησαν σε μια περιοχή της Γουιάνα  οπου ίδρυσαν την κοινότητα Jonestown. Η ανησυχία των συγγενων των μελών της αίρεσης μεγάλωνε και ζήτησαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να τους σώσει πιστεύοντας ότι ήταν θύματα που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου και οτι ζούσαν σε συνθήκες στρατοπέδου συγκέντρωσης, υπο την καταπίεση του Jones.
Τον Νοέμβριο του 1978, το μέλος του κονγκρέσου  Leo Ryan έφτασε στη Γουιάνα για να ερευνήσει την Jonestown και να συζητήσει με τους κατοίκους της. Μετά απο απειλές για την ζωή του από ένα μέλος ναού τη πρώτη μέρα της επίσκεψης του, ο Ryan αποφάσισε να διακόψει το ταξίδι και να επιστρέψει στις ΗΠΑ με μερικούς κατοίκους της Jonestown που επιθυμούσαν να φύγουν. Μόλις επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο, μια ομάδα φρουρών του Jones άνοιξε πυρ εναντίον τους, σκοτώνοντας τον Ryan και άλλους τέσσερις.
Ωστόσο, ορισμένα μέλη του κόμματος του Ryan διέφυγαν. Όταν το έμαθε, ο Jones είπε στους οπαδούς του ότι η δολοφονία του Ryan θα καθιστούσε αδύνατο για τους κοινότητα να συνεχίσει να λειτουργεί. Αντί να επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα διαφύλασσαν την εκκλησία τους, κάνοντας την υπέρτατη θυσία: Στους 912 οπαδούς του Jones δόθηκε ένα θανατηφόρο ρόφημα από Kool-Aid αναμεμιγμένο με κυανιούχα, και ηρεμιστικά. Ο Jones αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.
 


  Βιβλιογραφία

Aragno, A (2008) The Language of Empathy: An Analysis of its Constitution, Development, and Role in Psychoanalytic Listening.  Journal of the American Psychoanalytic Association.53/3                            

Aragno, A (2008),  Forms of Knowledge: A Psychoanalytic Study of Human Communication Baltimore, Maryland, PublishAmerica                           

Bohleber, W. (2010). Destructiveness, intersubjectivity and trauma: The identity crisis of modern psychoanalysis . London: Karnac Books.                 

Freud, S. (1930/29) Civilization and its Discontents Standard Edition Vol. 21, 1964, 64-145.                

Freud, S. (1937) Analysis, terminable and interminable. Standard Edition, 23:211-253, London: Hogarth Press, 1964                       

Fromm Erich (1941), DESTRUCTIVENESS p 153-158 The Fear of Freedom  . First published in the United States by Farrar & Rinehart in 1941                          

Fromm, E (1973).  Anatomy of Human Destructiveness. Holt, Rinehart, and Winston, New York, Chicago, San Francisco                 

Gallese V. (2007). Before and below theory of mind: Embodied simulation and the neural correlates of social cognition. Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences, 362, 659–669.                    

Gallese Vittorio  (2003) The Roots of Empathy: The Shared Manifold Hypothesis and the Neural Basis of Intersubjectivity   Psychopathology 2003;36:171–180                  

Gallese, V (2007), Intentional attunement: The mirror neuron system and its role in interpersonal Relations Unpublished paper discussed at the Philoctetes Center, New York, 2008.                              

Gallese, V(2003), The Roots of empathy: The shared manifold hypothesis and the neural base of Intersubjectivity  Psychopathology 36(4) 33-50                    

Gallese, V. (2001) The ―shared manifold’‘ hypothesis: From mirror neurons to empathy.  Journal of Consciousness Studies 8(5-7):33-50                         

Hagtvet, B., Sørensen, Ø., & Steine, B. A. (2011). Ideologi og terror, totalitære ideer og regimer [Ideology and terror, totalitarian ideas and regimes]. Oslo: Dreyer                             

Jacobson, E. (1964). The Self and the Object World  New York: International Universities Press                        

Kernberg, O F. (1984) Severe Personality Disorders Psychotherapeutic Strategies. Yale University Press: New Haven and London                

Klein, M (1927) Criminal Tendencies in Normal Children, in,  Love, Guilt and Reparation, and Other Works 1921-1945.1975, Delacorte Press/Seymour Lawrence pp. 170-185                 

Klein, M (1932) The Psycho-Analysis of Children, London, Hogarth. New York, Grove Press.                              

Klein, M (1934 ) On Criminality, in Love, Guilt and Reparation, and Other Works 1921-1945.                             

Mahler, M, S, Pine, F., and Bergman, A (1975), The Psychological Birth of the Human Infant.  New York: Basic Books.                          

Mahler, M.S, (1968) On  Human Symbiosis and the Vicissitudes of Individuation. New York: International Universities Press                  

Ridley, M (1996) The Origin of Virtue; Human Instincts and the Evolution of Cooperation. London, New York; Penguin Books,                     

Rizzolatti G, Fogassi L, Gallese V (2001): Neurophysiological mechanisms  underlying the understanding and imitation of action. Nat Rev Neurosci 2001, 2:661-670                            
Sontag, Susan (2003)  Regarding the Pain of Others  New York: Farrar, Strauss and Giroux Spitz, R (1965) The First Year of Life. New York: International Universities Press