Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Dialogue between Atheneans and Milians and the negotation between Greece and Eurogroup


During the Peloponissean war (431-404 B.C.), Atheneans attempted to conquer the Milos Island.  Thoukidides recorded the negotiation which took place before the siege of Milos between Athenians ambassadors and the Mileans.  This negotiation between a powerful aggressor and a weak oponent who invokes the ideals of justice is reiterated along time onto our days leaving behind a question of what can do a small nation to preserve its integrity and not to be humiliated so much.  It explains how a powerful involved in power race has the only options to subjugate  or to destroy the opponent.

During the Peloponnesian War (431-404 B.C.) Milos attempted to stay neutral and repeatedly refused to join the Athenian alliance.

In 416 B.C. a Athenian offensive set out for Milos, with thirty-eight triremes and 3,020 men led by Kleomidis and Tisias. Before the battle Atheneans tried to persuade Milians to surrender. A dialogue thus ensued between the Athenians and the Milians who eloquently expressed their right to freedom and autonomy, but refused to submit to the Athenians. Hence the city was besieged and destructed. In an act of extraordinary brutality, they then killed the adult men, and sold the women and children into slavery. The destruction of Milos was condemned by the Athenian intellectuals of the time, who were horrified by this inhuman act.

The dialogue, reported by Thucydides (History of the Peloponnesian War, Chapter V, para. 84-116), is often characterised as the most famous invented dialogue in a historical work. Thucydides regards as Hybris (insult) the exercise of one's might and superior advantage to enforce its will on a weaker opponent.


Athenians: Well, then, we Athenians will use no fine words; we will not go out of our way to prove at length that we have a right to rule, because we overthrew the Persians; or that we attack you now because we are suffering any injury at your hands. We both alike know that into the discussion of human affairs the question of justice only enters where the pressure of necessity is equal, and that the powerful exact what they can, and the weak grant what they must.

Milians: Well, then, since you set aside justice and invite us to speak of expediency, in our judgment it is certainly expedient that you should respect a principle which is for the common good; and that to every man when in peril a reasonable claim should be accounted a claim of right. Your interest in this principle is quite as great as ours, inasmuch as you, if you fall, will incur the heaviest vengeance, and will be the most terrible example to mankind.

Athenians: The fall of our empire, if it should fall, is a danger which you may leave to us. We are fighting not so much against the Lacedaemonians, as against our own subjects who may some day rise up and overcome their former masters. And we will now endeavor to show that we have come in the interests of our empire, and that in what we are about to say we are only seeking the preservation of your city. For we want to make you ours with the least trouble to ourselves, and it is for the interests of us both that you should not be destroyed.

Milians: It may be your interest to be our masters, but how can it be ours to be your slaves?

Athenians: To you the gain will be that by submission you will avert the worst; and we shall do the best for your preservation.

Milians: But must we be your enemies? Will you not receive us as friends if we are neutral and remain at peace with you?

Athenians: No if we accept Melos's neutrality and independence, we would look weak to our subjects : they will think they yield to Melos claim because they are not strong enough to conquer it.   So your subjection will give us an increase of security, as well as an extension of empire. For we are masters of the sea, and you who are insignificant islanders too, must not be allowed to escape us.

Milians: Surely then, if you and your subjects will brave all this risk, you to preserve your empire and they to be quit of it, how base and cowardly would it be in us, who retain our freedom, not to do and suffer anything rather than be your slaves.

Athenians: Not so, if you prudently reflect: for you are not fighting against equals to whom you cannot yield without disgrace, but you you should take a decision whether or no you shall resist an overwhelming force. The question is not one of honor but of prudence.

Milians: But we know that the fortune of war is sometimes impartial, and not always on the side of numbers. If we yield now, all is over; but if we fight, there is yet a hope that we may stand upright.

Athenians: Hope is a good comforter in the hour of danger, and when men have something else to depend upon, although hurtful, she is not ruinous. But those who stake their all, as on dice, grounded in hope, when frustated, they see they see they have fall and have not left anything anymore.. So you're weak and your position is so critical, look not to suffer it. Avoid the error of which so many are guilty, who, although they might still be saved if they would take the natural means, when visible grounds of confidence forsake them, have recourse to the invisible, to prophecies and oracles and the like, which ruin men by the hopes which they inspire in them.

Milians: We know only too well how hard the struggle must be against your power, and against fortune, if she does not mean to be impartial. Nevertheless we do not despair of fortune; for we hope to stand as high as you in the favor of heaven, because we are righteous, and you against whom we contend are unrighteous; and we are satisfied that our deficiency in power will be compensated by the aid of our allies the Lacedaemonians; they cannot refuse to help us, if only because we are their kinsmen, and for the sake of their own honor. Therefore our confidence is not so utterly blind as you suppose.

Athenians: As for the gods, we expect to have quite as much of their favor as you: for we are not doing or claiming anything which goes beyond common opinion about divine or men's desires about human things. Of the gods we believe, and of men we know, that by a law of their nature wherever they can rule they will. This law was not made by us, and we are not the first who have acted upon it; we did but inherit it, and shall bequeath it to all time, and we know that you and all mankind, if you were as strong as we are, would do as we do. So much for the gods; we have told you why we expect to stand as high in their good opinion as you. And then as to the Lacedaemonians, when you imagine that out of very shame they will assist you, we admire the simplicity of your idea, but we do not envy you the folly of it. The Lacedaemonians are exceedingly virtuous among themselves, and according to their national standard of morality. But in respect of their dealings with others, although many things might be said, a word is enough to describe them, of all men whom we know they are the most notorious for identifying what is pleasant with what is honorable, and what is expedient with what is justice. But how inconsistent is such a character with your present blind hope of deliverance!

Milians: That is the very reason we trust them; they will look to their interest, and therefore will not be willing to betray the Milians, who are their own colonists, lest they should be distrusted by their friends in Hellas and play into the hands of their enemies.

Athenians: You told us that the safety of your city would be your first care, but we remark that, in this long discussion, not a word has been uttered by you which would give a reasonable man expectation of deliverance. Your strongest grounds are hopes deferred, and what power you have is not to be compared with that which is already arrayed against you. Unless after we have withdrawn you mean to come, as even now you may, to a wiser conclusion. For surely you cannot dream of relying to that false sense of honor which has been the ruin of so many when danger and dishonor were staring them in the face. Many through their own folly have incurred a worse dishonor than fortune would have inflicted upon them. If you are wise you will not run this risk; you ought to see that there can be no disgrace in yielding to a great city which invites you to become ally on reasonable terms, keeping your own land, and merely paying tribute; and that you will certainly gain no honor if, having to choose between two alternatives, safety and war, you obstinately prefer the worse. To maintain our rights against equals, to be politic with superiors, and to be moderate towards inferiors is the path of safety. Reflect once more when we have withdrawn, and say to yourselves over and over again that you are deliberating about your one and only country, which may be saved or may be destroyed by a single decision.

The Athenians left the conference: the Milians, after consulting among themselves, resolved to insist in their refusal, and answered as follows:
 "Men of Athens, our resolution is unchanged; and we will not in a moment surrender that liberty which our city, founded 700 years ago, still enjoys; we will trust to the good fortune which, by the favor of the gods, has hitherto preserved us, and for human help to the Lacedaemonians, and endeavor to save ourselves. We are ready however to be your friends, and we ask you to leave our country when you have made such a peace as may appear to be in the interest of both parties."

Such was the answer of the Milians; the Athenians, as they quitted the conference, spoke as follows:
 "Well, we must say, judging from the decision at which you have arrived, that you are the only men who deem the future to be more certain than the present, and regard things unseen as already realized in your fond anticipation, and that the more you cast yourselves upon the Lacedaemonians and fortune, and hope, and trust them, the more complete will be your ruin."

The Athenian envoys returned to the army; and the generals, when they found that the Milians would not yield, immediately commenced hostilities. They surrounded the town of Melos with a wall, dividing the work among the several contingents. Nobody Came to their help neither Lakedaimonians. The place was now closely invested, and there was treachery among the citizens themselves. So the Milians were induced to surrender at discretion. The Athenians thereupon put to death all who were of military age, and made slaves of the women and children. They then colonized the island, sending  500 settlers of their own.

Ο διάλογος ΑΘηναίων και Μηλίων και η διαπραγμάτευση με το Eurogroup

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.), οι Αθηναίοι προσπάθησαν να κατακτήσουν το νησί της Μήλου. Ο Θουκυδίδης κατέγραψε τη διαπραγμάτευση που έλαβε χώρα πριν από την πολιορκία της Μήλου μεταξύ Αθηναίων πρεσβευτών και των Μηλίων. Αυτή η διαπραγμάτευση μεταξύ ενός ισχυρού επιτιθέμενου και ενός αδύναμου αντιπάλου ο οποίος κάνει επίκληση στα ιδανικά της δικαιοσύνης επαναλαμβάνεται δια μέσω του χρόνου εως τις μέρες μας αφήνοντας ανοικτό το ερώτημα: τι μπορεί να κάνει ένα μικρό έθνος για να διατηρήσει την ακεραιότητά του και να μην ταπεινωθεί τόσο πολύ. O διάλογος επίσης δίνει απαντήσεις πως ο ισχυρός που εμπλέκεται στον ανταγωνισμό για την εξουσία, έχει ως μόνες επιλογές να υποτάξει ή να καταστρέψει τον αντίπαλο.
Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.) η Μήλος επιχείρησε να μείνει ουδέτερη και επανειλημμένα αρνήθηκε να προσχωρήσει στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Το 416 π.Χ. ξεκινά Aθηναϊκή εκστρατεία για τη Mήλο, με τριάντα οκτώ τριήρεις και 3.020 άνδρες Πριν την μάχη, προσπάθησαν να τους πείσουν να παραδοθούν. Έτσι, ακολούθησε ένας διάλογος ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Μήλιους οι οποίοι εξέφρασαν εύγλωττα το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την αυτονομία, και αρνήθηκαν να υποταχθούν στους Αθηναίους. Η πόλη πολιορκήθηκε και καταστράφηκε. Σε μια πράξη ακραίας βαρβαρότητας εφόνευσαν τους ενήλικους άνδρες, και πούλησαν τα γυναικόπαιδα στα σκλαβοπάζαρα. Η καταστροφή της Μήλου καταδικάστηκε από τους Αθηναίους διανοούμενους της εποχής, οι οποίοι τρομοκρατήθηκαν από αυτή την απάνθρωπη πράξη.
 
Ο διάλογος, αναφέρεται από τον Θουκυδίδη (Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, κεφάλαιο V, παρ. 84 έως 116), συχνά χαρακτηρίζεται ως ο πιο διάσημος καταγεγραμένος διάλογος σε ιστορικό έργο. Ο Θουκυδίδης θεωρεί ως ύβρι (προσβολή) την χρήση της δύναμης και του ανώτερου πλεονεκτήματος κάποιου για να επιβάλει τη θέλησή του στον ασθενέστερο αντίπαλο.
Αθηναίοι: Λοιπόν, εμείς οι Αθηναίοι δεν θα χρησιμοποιήσουμε ωραία λόγια. Δεν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε επι μακρόν οτι έχουμε το δικαίωμα να άρχουμε, γιατί νικήσαμε τους Πέρσες. Η ότι θα σας επιτεθούμε επειδή μας βλάψατε. Ξέρουμε και οι δύο ότι στη συζήτηση των ανθρωπίνων υποθέσεων το ζήτημα της δικαιοσύνης μπαίνει μόνο μεταξύ ισότιμων, και ότι ο ισχυρός αποκτά ό, τι μπορεί, και ο αδύναμος παραχωρεί ό, τι πρέπει.
Μήλιοι: Λοιπόν, τότε, αφού μπορείτε να παραμερίσετε το δίκαιο και μας καλείτε να μιλήσουμε για σκοπιμότητα, κατά την κρίση μας, είναι σίγουρα σκόπιμο ότι πρέπει να σεβαστείτε μία αρχή, η οποία είναι για το κοινό καλό. Και ότι σε κάθε άνθρωπο, όταν βρίσκεται σε κίνδυνο ένα λογικό αίτημα θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη: το αίτημα του δικαίου. Το ενδιαφέρον σας για αυτή την αρχή είναι τόσο μεγάλο όσο και το δικό μας, δεδομένου ότι μπορεί, αν η δυναμη σας να χαθεί, να υποστείτε βαρύτερη εκδίκηση, και θα είναι το πιο φοβερό παράδειγμα για την ανθρωπότητα.
 
Αθηναίοι: Η πτώση της αυτοκρατορίας μας, είναι ένας κίνδυνος που μπορείτε να τον αφήσετε σε μάς. Δεν αγωνιζόμαστε τόσο εναντίον των Λακεδαιμονίων, όσο κατά των δικών μας υποτελών, που μπορεί κάποια μέρα να εξεγερθούν και να ξεπεράσουν τους πρώην αφέντες τους. Και θα προσπαθήσουμε τώρα να δείξουμε ότι έχουμε έρθει προς το συμφέρον της αυτοκρατορίας μας, και ότι είμαστε έτοιμοι να πούμε ό, τι επιδιώκουμε μόνο τη διαφύλαξη της πόλης σας. Γιατί θέλουμε να σας υποτάξουμε με το λιγότερο κόστος για μας, και είναι για το συμφέρον και των δυο μας να μην καταστραφείτε.
Μήλιοι: Μπορεί να είναι το συμφέρον σας να είστε αφέντες μας, αλλά πώς μπορεί να είναι το συμφέρον μας να είμαστε δούλοι σας;
Αθηναίοι: Για σας το κέρδος θα είναι ότι με την υποταγή θα αποτρέψετε το χειρότερο. Και θα  κάνουμε το καλύτερο για τη διαφύλαξη σας.
Μήλιοι: Αλλά είναι ανάγκη να είμαστε εχθροί σας; Δεν θα μας θεωρήσετε ως φίλους, αν είμαστε ουδέτεροι και παραμείνουμε σε ειρήνη μαζί σας;
Αθηναίοι: Όχι, γιατί εάν αποδεχτούμε την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία σας θα φανούμε αδύναμοι στα μάτια των υποτελών μας. Θα νομίζουν ότι ενδίδουμε στην απαίτηση της Μήλου, επειδή δεν είμαστε αρκετά ισχυροί για να την κατακτήσουμε.
 
Έτσι η υποταγή σας θα μας δώσει μια αύξηση ασφάλειας, καθώς και την επέκταση της αυτοκρατορίας μας. Γιατι είμαστε κυρίαρχοι της θάλασσας, και σεις που είστε ασήμαντοι νησιώτες, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας ξεφύγετε.
Μήλιοι: Επομένως, αν εσείς αναλαμβάνετε τόσο μεγάλους κινδύνους για να μην καταλυθεί η εξουσία σας κι αν οι υπόδουλοι διακινδυνεύουν τόσο πολύ για να απαλλαγούν από αυτήν, τότε εμείς που είμαστε ακόμα ελεύθεροι, θα θεωρηθούμε τελείως ανίκανοι και δειλοί, αν δεν φτάσουμε στα έσχατα προκειμένου να μην υποδουλωθούμε.
Αθηναίοι: Δεν θα συμβεί αυτό, αν σκεφτείτε φρόνιμα: Διότι δεν αγωνίζεστε για την αρετή εναντίον ίσων αντιπάλων, όποτε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε, αλλά θα πρέπει να πάρετε απόφαση αν θα πρέπει να αντισταθείτε σε μια συντριπτικά υπέρτερη δύναμη. Το ερώτημα δεν είναι θέμα της τιμής αλλά της σύνεσης.
 
Μήλιοι: Ωστόσο καμιά φορά το αποτέλεσμα του πολέμου εξαρτάται από την τύχη και όχι από την υπεροχή των δυνάμεων. Αν τώρα εμείς αμέσως χωρίς αντίσταση υποχωρήσουμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σωτηρίας. Αν  όμως αντισταθούμε, υπάρχει ελπίδα να σωθούμε.
Αθηναίοι: Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι  παρηγοριά στον άρρωστο. Κι αν βλάψει αυτούς που έχουν άφθονα πολεμικά μέσα, τουλάχιστον δεν τους καταστρέφει εντελώς. Αλλά όσοι τα παίζουν όλα για όλα, όπως στα ζάρια, στηριγμένοι στην ελπίδα, όταν διαψευσθούν, βλέπουν ότι καταστράφηκαν και δεν τους έχει μείνει πια τίποτε. Εσείς λοιπόν που είστε αδύναμοι και βρίσκεστε σε τόσο κρίσιμη θέση, κοιτάξτε να μην το  πάθετε αυτό. Ούτε να μοιάσετε με εκείνους που ενώ μπορούν να σωθούν, όταν ζοριστούν και εξανεμιστεί και η τελευταία φανερή ελπίδα τους, το γυρίζουν στις αφανείς ελπίδες, στους χρησμούς και στις μαντείες και σε όλες αυτές τις ανοησίες που τους προσφέρουν αβέβαιη ελπίδα και τους καταστρέφουν.
 
Μήλιοι: «Ναι, το ξέρουμε, είναι δύσκολο να αγωνιζόμαστε συγχρόνως εναντίον σας και εναντίον της τύχης, εφόσον η τύχη δεν είναι ίση και για τους δυο μας. Αλλά με τη βοήθεια των θεών πιστεύουμε ότι δεν θα είμαστε πιο άτυχοι από σας, γιατί εμείς αγωνιζόμαστε για το δίκαιο εναντίον του αδίκου.  Κι αν είμαστε πιο αδύναμοι από σας, υπολογίστε και τη δύναμη των Σπαρτιατών που θα προστεθεί. Γιατί αυτοί θα έρθουν οπωσδήποτε σε βοήθειά μας, αν όχι γι άλλο λόγο, τουλάχιστον λόγω φυλετικής συγγένειας και από φιλότιμο, αφού είμαστε αποικία τους.  Επομένως το θάρρος που επιδεικνύουμε δεν είναι παράλογο.
Αθηναίοι: «Ούτε κι εμείς θα στερηθούμε την εύνοια των θεών. Δεν κάνουμε τίποτα που να είναι αντίθετο  προς την ευσέβεια απέναντι στο θείο ή αντίθετο στην ανθρώπινη επιθυμία στις ανθρώπινες σχέσεις. Σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, στους θεούς και τους άνθρωπους  άρχουν αυτοί που είναι ανώτεροι.  Αυτό το φυσικό νόμο ακολουθούμε κι εμείς (πολιτικός Δαρβινισμός*). Δεν τον έχουμε θέσει εμείς ούτε και είμαστε οι πρώτοι που τον χρησιμοποιούμε. Υπήρχε, τον παραλάβαμε και μετά από μας θα υπάρχει αιώνια. Το ίδιο θα κάνατε κι εσείς στη θέση μας, το ίδιο θα κάνουν όλοι όσοι φτάσουν στο σημείο της δικής μας δύναμης. Άρα, όσον αφορά τους θεούς, δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε ότι θα είμαστε πιο άτυχοι από σας. Όσο για τους Σπαρτιάτες που πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσουν, είστε πολύ αφελείς. Αυτοί φέρονται τίμια στις δικές τους υποθέσεις μέσα στη χώρα τους. Όταν όμως έχουν να κάνουν με τους άλλους, τότε  τίμιο  γι αυτούς είναι τα ευχάριστα και δίκαιο ότι τους συμφέρει. Άρα δεν σας ωφελεί η παράλογη ελπίδα  ότι θα σας βοηθήσουν».
Μήλιοι: Αυτός είναι ο λόγος που τους εμπιστευόμαστε, Ότι δηλαδή για το συμφέρον τους, εφόσον είμαστε αποικία τους, δεν θα θελήσουν να μας προδώσουν, γιατί έτσι θα φανούν αναξιόπιστοι στους φίλους τους, πράγμα που θα ωφελήσει τους εχθρούς τους».
Αθηναίοι: Μας είπατε ότι η ασφάλεια της πόλης σας θα είναι η πρώτη σας φροντίδα, αλλά παρατηρούμε ότι, σε αυτή τη μακρά συζήτηση, δεν έχετε πεί ούτε μια λέξη που να δίνει μια λογική προσδοκία λύτρωσης. Ο ισχυρότερος λόγος σας είναι οι αόριστες ελπίδες και η δύναμη που έχετε δεν συγκρίνεται με αυτή που έχει ήδη παραταχτεί εναντίον σας. Εκτός αν αφού αποσυρθούμε καταλήξετε, όπως ακόμη και τώρα μπορείτε, σε ενα σοφότερο συμπέρασμα. Γιατί σίγουρα δεν μπορείτε να ονειρεύεστε ότι θα στηριχτείτε σε αυτή την απατηλή αίσθηση τιμής που έχει γίνει η καταστροφή τόσων όταν είδαν μπροστά στα μάτια τους τον κίνδυνο και την ατίμωση. Πολλοί άνδρες μέσα από τη δική τους τρέλα έχουν υποστεί χειρότερη ατίμωση από όση η τύχη θα μπορούσε να τους φέρει. Εάν είστε σοφοί δεν θα διατρέξετε αυτό τον κίνδυνο. Θα πρέπει να δείτε ότι δεν είναι ντροπή να υποχωρήσετε σε μια μεγάλη πόλη, που σας προσκαλεί να γίνετε σύμμαχος με λογικούς όρους, διατηρώντας τη δική σας γη, και απλώς αποτίοντας φόρο τιμής. Και ότι δεν θα κερδίσετε σίγουρα τιμή αν, έχοντας να επιλέξετε ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές, την ασφάλεια και τον πόλεμο, πεισματικά προτιμάτε το χειρότερο. Γιατί ο δρόμος της ασφάλειας είναι να διατηρούμε τα δικαιώματά μας απέναντι σε ίσους, να κάνουμε πολιτική με τους ανωτέρους, και να είμαστε μετριοπαθείς προς τους υφισταμένους. Ξανασκεφτείτε όταν θα έχουμε αποσυρθεί, και να πείτε στον εαυτό σας ξανά και ξανά ότι συζητάτε για την χώρα σας, η οποία μπορεί να σωθεί ή να καταστραφεί από μια μόνη απόφαση.
Οι Αθηναίοι έφυγαν απο την σύσκεψη. Οι Μήλειοι, μετά από διαβούλευση μεταξύ τους, αποφάσισαν να επιμείνουν στην άρνησή τους, και απάντησαν ως εξής:
 «Άνδρες Αθηναίοι, η απόφαση μας είναι αμετάβλητη. Δεν θα παραδώσουμε τη ελευθερία που η πόλη μας, θεμελίωσε πριν από 700 χρόνια, και εξακολουθεί να απολαμβάνει. Θα εμπιστευτούμε την καλή τύχη που, με την εύνοια των θεών, μέχρι τώρα μας έχει προστατεύσει, καθώς και την ανθρώπινη βοήθεια από τους Λακεδαιμονίους, και θα προσπαθήσουμε να σωθούμε.  Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε φίλοι σας, και σας ζητάμε να φύγετε από τη χώρα μας, κάνοντας μια ειρήνη, που να μπορεί να φαίνεται ότι είναι προς το συμφέρον και των δύο μερών. "
Τέτοια ήταν η απάντηση των Μηλίων. Οι Αθηναίοι, απάντησαν ως εξής:
 "Λοιπόν, θα πρέπει να πούμε, αν κρίνουμε από την απόφαση που καταλήξατε, ότι είστε οι μόνοι που θεωρείτε τα μέλλοντα πιο βέβαια από αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια σας, και ότι όσο πιο πολύ στηρίζεστε στους Λακεδαιμονίους την τύχη, και την ελπίδα τόσο πληρέστερη θα είναι καταστροφή σας. "
 
Οι Αθηναίοι απεσταλμένοι επέστρεψαν στο στρατό. Οι στρατηγοί, όταν διαπίστωσαν ότι οι Μήλιοι δεν θα παραδοθούν, άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες. Πολιόρκησαν την πόλη της Μήλου και στο τέλος την κατέκτησαν με προδοσία. Κανείς δεν ήλθε να βοηθήσει τους πολιορκημένους ούτε οι Σπαρτιάτες ο οποίοι ετήρησαν την Νικιείο ειρήνη. Κατόπιν αυτού, οι Αθηναίοι θανάτωσαν όλους όσους ήταν σε ηλικία στράτευσης, και έκαναν σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά. Στη συνέχεια αποίκησαν το νησί, στέλνοντας 500 εποίκους.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

THE RETHORIC OF FEAR

Today against humanity is a super- rational system of
economic classification and prioritization; that are the global
markets and their laws. The average man is convinced that he
can not deviate from this determinism nor to claim control or
mitigate their will, because they are omnipotent, as
measurements and statistics show and the economists agree.
 
The invisible omnipotent power  exercises its absolute power over the individual who experiences with anxiety his own “smallness” and his inability to resist them it.
Thus a common way of thinking is formed that is no differentiated and is requiring nothing more or special of himself beyond what the media,  mass hysteria and fear of economic annihilation dictate.  
 There is no alternative” is the phrase Thatcher often repeated with reference to economic liberalism. It can be taken as symbolic of the language of power or the rhetorics of oppressive persuasion, more generally.
We are told that there is no alternative for the unemployment, the poverty, the marginalization of segments of population the collapse of health and welfare system, the overwhelming  deterioration in the every day  life of individuals.
 Fear is stirred up and utilised to produce obedience to these demands, presented as fundamental and thus overriding concerns for human rights. Τhe culture of fear restricts democracy and impel totalitarianism.
Rhetorics of power employ figures of speech which aim to conceal, distort or even reverse meanings and associations. It shapes people’s ideology by totalising and impeding freedom of thought. Pervasive totalitarian elements stifle the imagination. When ideology theorizes and legitimizes social relations characterized by domination, exploitation and injustice, communication is systematically distorted in processes of destruction or alteration of meaning (Sloan, 1996). Ideologies literally lead to false consciousness, as  Lukács, G. (1971) defines it  and may replace clinical symptoms. The bad thing is not that dominant ideologies just label thoughts as forbidden , but that they render one unable to think or imagine.
Thus a mass-human is formed without creative and critical abilities, and with the only goal -consciously or unconsciously- from ruled to become ruler.
In the fears of annihilation, the archaic ego tends to fragment under anxiety.
Melanie Klein argues in her paper the Emotional Life of the Infant (1952) That when archaic fears prevail, psychic apparatus regress in earliest forms of organization of the defences in which good and bad are separated. The good is introjected and idealised, the bad is expelled, and is projected into something, or someone else – the bad object.  This projected material is disguised as a threat from the other and prosecuting fantasies.

 

References

Klein, M (1952). Some Theoretical Conclusions Regarding the Emotional Life of the Infant. In                         (1993) Envy and Gratitude and Other Works 1946-1963. London: Karnac Books. pp. 61-93.

Lukács, G. (1971) History and class consciousness. London: Merlin Press           

Sloan Tod 1996 Damaged Life The Crisis of the Modern Psyche Chapter 7 The destruction of meaning  Routledge by Routledge New York, , London

H ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ




Σήμερα απέναντι στην ανθρωπότητα  βρίσκεται ένα υπερ-λογικό σύστημα οικονομικής ταξινόμησης και προτεραιοτήτων, είναι οι παγκόσμιες Αγορές και οι νόμοι τους και ο μέσος άνθρωπος πείθεται ότι δεν μπορεί να παρεκκλίνει από αυτή τη νομοτέλεια ούτε να αξιώσει τον έλεγχό τους ή τον μετριασμό των επιθυμιών τους, καθότι αυτές είναι παντοδύναμες, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, οι στατιστικές και συμφωνούν οι οικονομολόγοι.
Η αδιόρατη παντοδύναμη δύναμη ασκεί  την απόλυτη εξουσία της πάνω στο άτομο, το οποίο αντιμετωπίζει με άγχος την αδυναμία του να αντισταθεί και την  "μικρότητα" του απέναντι σ’ αυτήν.
Έτσι διαμορφώνεται ένας κοινός τρόπος σκέψης που δεν διαφοροποιείται και δεν αξιώνει τίποτα περισσότερο ή ιδιαίτερο από τον εαυτό του πέρα από αυτό που του υπαγορεύουν τα ΜΜΕ, η μαζική υστερία και ο φόβος του οικονομικού αφανισμού.
"Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» είναι η φράση που επαναλάμβανε συχνά η Θάτσερ αναφερόμενη στον οικονομικό φιλελευθερισμό.
Μας λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την ανεργία, την φτωχοποίηση την περιθωριοποίηση και αποκλεισμό τμημάτων του πληθυσμού, την κατάρρευση του συστήματος υγείας και προνοίας, την κατακλυσμική επιδείνωση της καθημερινότητας.
 
Κινητοποιείται o φόβος και χρησιμοποιείται για να παράγει υπακοή σε αυτές τις απαιτήσεις, που παρουσιάζονται ως θεμελιώδεις και έτσι, να παρακαμφθεί το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κουλτούρα του φόβου περιορίζει την δημοκρατία και ωθεί στον ολοκληρωτισμό.
Η Ρητορική της εξουσίας χρησιμοποιεί στοιχεία του λόγου που επιδιώκουν να συγκαλύψουν, να παραμορφώσουν ή ακόμη και να αντιστρέψουν τα νοήματα και τους συνειρμούς.  Διαμορφώνει την ιδεολογία των ανθρώπων, με την ισοπέδωση και την εμπόδιση της ελευθερίας της σκέψης. Διάχυτα ολοκληρωτικά στοιχεία  καταπνίγουν την φαντασία. Οταν η ιδεολογία θεωρητικοποιεί και νομιμοποιεί κοινωνικές σχέσεις που χαρακτηρίζονται από κυριαρχία, εκμετάλλευση και αδικία, η επικοινωνία συστηματικά διαστρεβλώνεται απο διεργασίες καταστροφής ή αλλοίωσης του νοήματος (Sloan, 1996). Οι ιδεολογίες κυριολεκτικά οδηγούν σε ψευδή συνείδηση όπως την ορίζει ο Lukács, G. (1971) . Το κακό δεν είναι ότι η ρητορική της εξουσίας απαγορεύει τις σκέψεις,  αλλά οτι μπορεί να κάνει κάποιο ανίκανο  να σκέπτεται ή να φαντάζεται.
 
Σχηματίζεται έτσι ένας μαζάνθρωπος, χωρίς δημιουργικές ικανότητες, χωρίς κριτική ικανότητα  και με μοναδικό στόχο, συνειδητά ή μη-συνειδητά, από εξουσιαζόμενος να γίνει εξουσιαστής.
 
Στον φόβο αφανισμού, το πρώιμο εγώ τείνει να κατακερματιστεί από το άγχος.
Η Melanie Klein εξηγεί ότι οταν επικρατούν αρχαϊκοί φόβοι το ψυχικό όργανο παλινδρομεί σε πρωιμότερες μορφές οργάνωσης της άμυνας όπου καλό και το κακό είναι χωρισμένα.  Το καλό ενδοβάλλεται και εξιδανικεύεται, το κακό απελαύνεται, και προβάλλεται σε κάτι, ή κάποιον άλλο - το κακό αντικείμενο. Το υλικό που προβλήθηκε μεταμφιέζεται σε απειλή από τον άλλον και διωκτικές φαντασιώσεις. (Melanie Klein ,1952). 
 


 

 

  Βιβλιογραφία


Klein, M (1952). Some Theoretical Conclusions Regarding the Emotional Life of the Infant. In   (1993) Envy and Gratitude and Other Works 1946-1963. London: Karnac Books. pp. 61-93.

Lukács, G. (1971) History and class consciousness. London: Merlin Press                   
Sloan Tod 1996 Damaged Life The Crisis of the Modern Psyche Chapter 7 The destruction of meaning  Routledge by Routledge New York, , London