Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

Steve Pelotas

Όπως μου έλεγε ο φίλος μου Ρωμαίος αυτοκράτωρ Βεσπασιανός, «Pecunia non olet» (το χρήμα δεν βρωμάει) η ελεύθερη αγορά και το κεφάλαιο, έχουν βρει μια κατάλληλη σύγχρονη μορφή να δηλώνει τη φυσική και ηθική αοσμία του.

Το χρήμα, έχει γίνει το μέτρο του ανθρώπου. Η εξωτερική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από ένα ολοκληρωτικό τρόπο σκέψης και, συνεπώς, μειώνεται σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι χρημάτων. Περιορισμένο στη δυαδική λογική του κέρδους/ζημίας, αυτό το παιχνίδι αποφεύγει οποιαδήποτε συνείδηση της απληστίας, της απάτης ή της προδοσίας υπηρετώντας την βαρβαρότητα, τον σαδισμό, και την αδιαφορία στον πόνο. Αγνοώντας κυνικά κάθε άλλη αξία, εκτός από το χρήμα, το παιχνίδι διατηρεί την εξαχρείωση. Καλό και κακό δεν έχουν καμία σημασία πια, εκτός από την αποτυχία και την επιτυχία».

 Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουν την εξής αφήγηση για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα: η κυβέρνηση ξόδεψε πάρα πολλά χρήματα και χρεωκόπησε[1]· οι γενναιόδωρες τράπεζες τους έδωσαν τα χρήματα, αλλά η Ελλάδα εξακολουθεί να μην μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς, επειδή έκαναν κακή διαχείριση των χρημάτων που δόθηκαν. Αυτό είναι χοντρό ψέμα... όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ιρλανδία, που αντιμετωπίζουν διάφορους βαθμούς λιτότητας. Το ίδιο ψέμα χρησιμοποιήθηκε επίσης από τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις για να εκμεταλλευτούν πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, Ασίας και της Αφρικής εδώ και πολλές δεκαετίες.

Η Ελλάδα δεν απέτυχε από μόνη της. Την έκαναν να αποτύχει.

Εν ολίγοις, οι τράπεζες βούλιαξαν την ελληνική κυβέρνηση και την έσπρωξαν σκόπιμα σε μη βιώσιμο χρέος, έτσι ώστε οι ολιγάρχες και οι διεθνείς εταιρείες να μπορούν να επωφεληθούν από το επερχόμενο χάος και την φτώχεια.

Το μαφιόζικο παιχνίδι των τραπεζιτών στην  διεθνή οικονομία ξετυλίχτηκε  σε τέσσερα στάδια.

Στάδιο 1: Ο πρώτος και κυριότερος λόγος, που η Ελλάδα βρήκε τον μπελά της ήταν η «Μεγάλη οικονομική κρίση» του 2008, που ήταν το πνευματικό τέκνο της Wall Street και των διεθνών τραπεζιτών. Αν θυμάστε, οι τράπεζες είχαν την φοβερή ιδέα να δώσουν ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου και στην κουτσή Μαρία. Στη συνέχεια πακετάρησαν όλες αυτές τις έτοιμες να σκάσουν οικονομικές βόμβες και τις πούλησαν ως «ενυπόθηκους τίτλους" με τεράστιο κέρδος σε διάφορες οικονομικές οντότητες σε χώρες σε όλο τον κόσμο.

Ένας μεγάλος καταλύτης αυτής της εγκληματικής δραστηριότητας ήταν ένας άλλος κλάδος του τραπεζικού συστήματος, η ομάδα των οίκων αξιολόγησης (Standart & Poors, Fitch και Moody’s)  που έδωσαν καλές συστάσεις για αυτά τα προορισμένα να χρεοκοπήσουν χρηματοοικονομικά προϊόντα. Αδίστακτοι πολιτικοί, όπως ο Tony Blair πληρώνονταν από μεγάλες τράπεζες να πλασάρουν αυτούς τους επικίνδυνους τίτλους σε συνταξιοδοτικά ταμεία δήμους και χώρες στην Ευρώπη. Οι τράπεζες και οι γκουρού της Wall Street κέρδισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια με αυτή την δραστηριότητα.

Αλλά αυτό ήταν μόνο το πρώτο στάδιο της τεράστιας απάτης τους. Υπήρχε πολύ περισσότερο κέρδος στα επόμενα τρία στάδια!

Το στάδιο 2 άρχισε όταν  έσκασαν οι φούσκες. Οι εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο άρχισαν να καταρρέουν μέσα σε λίγες εβδομάδες. Οι κυβερνήσεις σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, είδαν τις επενδύσεις και τα περιουσιακά τους στοιχεία να εξατμίζονται. Χάος παντού!

Γύπες, όπως η Goldman Sachs και άλλες τράπεζες είχαν τεράστια κέρδη με τρεις τρόπους: πρώτον, μπορούσαν να αγοράσουν πιρ παρα άλλες τράπεζες, όπως η Lehman Brothers και η Washington Mutual. Δεύτερον, πιο τερατώδες, η Goldman Sachs και οι γνώστες εμπιστευτικών πληροφοριών, όπως ο John Paulson (που πρόσφατα δώρισε 400 εκατομμύρια δολάρια στο Χάρβαρντ) είχαν στοιχηματίσει ότι οι αυτοί τίτλοι θα τιναχτούν στον αέρα. Ο Paulson κέρδισε δισεκατομμύρια, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξήραν το δαιμόνιο του. (Για αναλογία, φανταστείτε τους  τρομοκράτες της 11^ης Σεπτέμβρη να στοιχηματίζουν ότι θα χτυπηθούν οι δίδυμοι πύργοι.) Τρίτον, για να τρίψουν το αλάτι στην πληγή, οι μεγάλες τράπεζες  ζητούσαν διάσωση από τους ίδιους πολίτες των οποίων την ζωή είχαν καταστρέψει οι τραπεζίτες! Οι τραπεζίτες έχουν θράσος. Στις ΗΠΑ, πήραν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τους φορολογούμενους και τρισεκατομμύρια από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα αποθεματικού η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εμπροσθοφυλακή των τραπεζιτών.

Στην Ελλάδα, οι εγχώριες τράπεζες πήραν περισσότερα από 30 δισεκατομμύρια ευρώ από τον ελληνικό λαό για την ανακεφαλοποίηση τους.  Η δήθεν ανεύθυνη ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να διασώσει τους σκληροπυρηνικούς καπιταλιστές τραπεζίτες.

Στο στάδιο 3 οι τράπεζες ανάγκασαν την κυβέρνηση να δεχτεί τεράστια δάνεια. Μία από τις δοκιμασμένες τεχνικές που χρησιμοποιούν οι παρασιτικοί διεθνείς τραπεζίτες είναι να υποβαθμίσουν τα ομόλογα μιας χώρας. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι τραπεζίτες, ξεκινώντας από το τέλος του 2009. Αυτό προκαλεί αμέσως αύξηση των επιτοκίων ("αποδόσεις") των ομολόγων, καθιστώντας όλο και πιο ακριβό για τη χώρα να δανειστεί χρήματα ή ακόμα και να ανανεώσει με νέα επιτόκια τα ομόλογα που λήγουν.

Από το 2009 έως τα μέσα του 2010, οι αποδόσεις των 10ετών ελληνικών ομολόγων σχεδόν τριπλασιάστηκαν! Αυτή η σκληρή οικονομική επίθεση γονάτισε την ελληνική κυβέρνηση, και οι οικονομικοί γκάγκστερ (banksters απο το bank και gangster) κέρδισαν το πρώτο deal τους χρέους με το επιβλητικό ποσόν των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι τράπεζες ελέγχουν επίσης την εθνική πολιτική. Το 2011, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός αρνήθηκε να δεχθεί ενα δεύτερο πακέτο μαζικής διάσωσης, οι τράπεζες τον έπαυσαν και αμέσως τον αντικατέστησαν με τον Αντιπρόεδρο της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα)! Και τι θα έκανε αυτός ο τύπος; Θα υπέγραφε κάθε χαρτί που του έδιναν οι τραπεζίτες.

(Παρεπιπτόντως, την επόμενη κιόλας μέρα, ακριβώς το ίδιο πράγμα συνέβη στην Ιταλία, όπου ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε, και αντικαταστάθηκε από έναν τραπεζίτη/ οικονομολόγο μαριονέτα. Δέκα μέρες αργότερα, η Ισπανία είχε πρόωρες εκλογές όπου τις κέρδισε ενας επίσης τραπεζίτης μαριονέτα).

Οι μαριονέτες πρωθυπουργοί είχαν την καλύτερη τους τον Νοέμβριο του 2011.

Λίγους μήνες αργότερα, το 2012, χρησιμοποιήθηκε η ίδια ​​χειραγώγηση της αγοράς ομολόγων όταν οι banksters ανέβασαν τις αποδόσεις των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου κατά 50% !!! Αυτή η οικονομική τρομοκρατία είχε αμέσως το επιθυμητό αποτέλεσμα: Το ελληνικό κοινοβούλιο συμφώνησε για ενα δεύτερο μαζικό πακέτο διάσωσης, ακόμη μεγαλύτερο από το πρώτο.

Τώρα, εδώ είναι ένα άλλο γεγονός που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Τα δάνεια δεν είναι ακριβώς απλά δάνεια όπως παίρνετε από μια πιστωτική κάρτα ή μια τράπεζα. Αυτά τα δάνεια έρχονται με πολύ ειδικές δεσμεύσεις που απαιτούν την ιδιωτικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων μιας χώρας.

Στάδιο 4: Τώρα, αρχίζει ο βιασμός και η ταπείνωση ενός έθνους στο όνομα της «λιτότητας» ή των "Διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" για την οφειλή που επιβλήθηκε σ’ αυτό, η Ελλάδα έπρεπε να πουλήσει πολλά κερδοφόρα στοιχεία ενεργητικού της στους ολιγάρχες και τις διεθνείς επιχειρήσεις. Και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αδίστακτες, που περιλαμβάνουν τα πάντα και οτιδήποτε είναι κερδοφόρο. Στην Ελλάδα, η ιδιωτικοποίηση περιλαμβάνει το νερό, τον ηλεκτρισμό, τα ταχυδρομεία, τις υπηρεσίες των αεροδρομίων, τις εθνικές τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες, τις λιμενικές αρχές (που είναι τεράστιες σε μια χώρα που είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ναυτιλία) κ.λπ. Φυσικά, οι τραπεζίτες πάντα απαιτούν την άμεση ιδιωτικοποίηση όλων των μέσων ενημέρωσης, που σημαίνει ότι η χώρα παίρνει τηλεοπτικούς αστέρες που διαλαλούν την καθεστηκυία προπαγάνδα κάθε μέρα και λένε στους ανθρώπους ότι οι διεστραμμένοι και άπληστοι banksters είναι σωτήρες· και ότι η υποταγή στην λιτότητα είναι πολύ καλύτερη από καθε εναλλακτική λύση.

Εκτός από αυτό, οι τραπεζίτες τύραννοι υπαγορεύουν επίσης κάθε συγκεκριμένο κονδύλιο στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης. Θέλετε να μειώσετε τις στρατιωτικές δαπάνες; Οχι! Θέλετε να αυξήσετε το φόρο στους ολιγάρχες ή τις μεγάλες επιχειρήσεις; οχι!

Με τις ιδιωτικοποιήσεις και το δεσποτισμό των τραπεζιτών, τα έσοδα της κυβέρνησης μειώνονται και το χρέος αυξάνει περαιτέρω. Πώς μπορείτε να «διορθωθεί» αυτό; Φυσικά, με μειώση των δαπανών! Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση του κατώτατου μισθού, μείωση των συντάξεων, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, και αύξηση της φορολογίας  σε τα πράγματα που  επηρεάζουν το 99% αλλά όχι το 1%. Για παράδειγμα, η σύνταξη έχει μειωθεί κατά το ήμισυ και ο ΦΠΑ αυξήθηκε πάνω από 20%. Όλα αυτά τα μέτρα έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε μια οικονομική καταστροφή που είναι χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1930.

Μετά από όλα αυτά, ποια είναι η λύση που προτείνουν οι άκαρδοι τραπεζίτες; Υψηλότεροι φόροι! Περισσότερες περικοπές στις συντάξεις! Πρόκειται για ιδιαίτερο είδος ψυχοπαθητικής συμπεριφοράς που οδηγεί μια χώρα μέσω της λιτότητας σε οικονομικό ολοκαύτωμα.

Αν κάθε Έλληνας γνώριζε την αλήθεια για λιτότητα, δεν θα είχε πέσει σ’ αυτήν την παγίδα. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και άλλες χώρες που έχουν λιτότητα. Η θλιβερή πτυχή όλων αυτών είναι ότι αυτά δεν είναι μεμονωμένες στρατηγικές. Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτές οι ληστρικές πρακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί αμέτρητες φορές από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

Αυτή είναι η ουσία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης - ένας κόσμος που ανήκει σε μια χούφτα επιχειρήσεων και τραπεζών. Ενας κόσμος που είναι γεμάτος υπάκουους αδύναμους δουλοπάροικους του χρέους.

 

Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ [2]

Μια νέα μορφή αποικιοκρατίας αναδύεται στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με την κατοχή στις παλιές αποικίες, και την μορφή των υπάκουων κυβερνήσεων του 20^ου αιώνα,  στον 21ο αιώνα, «η αποικιοκρατία είναι μέσω της οικονομικής μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων." Είναι αποικία εξαγωγής πλούτου από τους διαχειριστές της αποικιοκρατικής χώρας, που διαχειρίζονται άμεσα τις διαδικασίες μεταφοράς των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων από την αποικία. Αυτή η νέα μορφή αποικιοκρατίας της άμεσης διαχείρισης και της χρηματοοικονομική μεταφοράς πλούτου αναδύεται τώρα στην Ελλάδα και την Ουκρανία.

Πίσω από την βιτρίνα της πρόσφατης συμφωνίας του ελληνικού χρέους είναι η πραγματικότητα των ευρωπαίων τραπεζιτών και των ιδρυμάτων τους - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ, και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) - ο οποίος θα αναλάβει σύντομα την άμεση διαχείριση της λειτουργίας της οικονομίας, σύμφωνα με το Μνημόνιο, που υπεγράφη 14 Αυγούστου του 2015, από την Ελλάδα και την Τρόικα. Το Μνημόνιο διευκρινίζει την άμεση διαχείριση με διάφορους τρόπους. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι ακόμα πιο άμεση. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τραπεζίτες εγκαταστάθηκαν από τις ΗΠΑ-και την Ευρώπη τον περασμένο Δεκέμβριο 2014 ως σκιώδεις υπουργοί Οικονομικών της Ουκρανίας. Απο τότε έχουν την άμεση διαχείριση της οικονομίας της Ουκρανίας σε καθημερινή βάση.

Η νέα αποικιοκρατία ως χρηματοοικονομική μεταφορά στοιχείων του ενεργητικού λαμβάνει διάφορες πρακτικές μορφές: μεταφορά πλούτου με τη μορφή τόκων στο διαρκώς αυξανόμενο χρέος, ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου που πωλούνται απευθείας στους επενδυτές και τραπεζίτες του αποικιοκράτη, και de facto εξαγορά του τραπεζικού συστήματος της αποικίας και των τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων, προκειμένου να μεταφέρει πλούτο στους μετόχους των ιδιωτικών τραπεζών και των επενδυτών της αποικιοκρατικής χώρας.

Το τρίτο μνημόνιο που υπεγράφη 14 Αυγούστου 2015, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τρόικα των Ευρωπαϊκών οικονομικών θεσμών προσθέτει άλλα 98 δις ευρώ στο Ελληνικό χρέος, ανεβάζοντας το συνολικό χρέος στην Ελλάδα σε πάνω από 400 δις ευρώ. Σχεδόν όλο το ποσόν προορίζεται για τις πληρωμές του χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Ο πλούτος εξάγεται υπο τη μορφή του ονομαζόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος, που δημιουργείται από την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και την μείωση των μισθών, την μείωση των δαπανών και την αύξηση των φόρων. Από αυτό θα καταβληθούν οι τόκοι και το κεφαλαίο.

Οι Έλληνες δεν θα πωλούν τα προϊόντα που παράγουν φθηνότερα στη Γερμανία η οποία θα τα επανεξάγει σε υψηλότερη τιμή - δηλαδή όπως στην αποικιοκρατία του 19ου αιώνα. Οι πολυεθνικές εταιρείες δεν πρόκειται να μετεγκατασταθούν στην Ελλάδα, ώστε να έχουν φθηνότερους μισθούς, και μείωση του κόστους, και στη συνέχεια να εξάγουν εκ νέου προς τον υπόλοιπο κόσμο– όπως έκανε η αποικιοκρατία των ΗΠΑ στα τέλη του 20ου αιώνα. Οι Έλληνες πρόκειται να εργαστούν σκληρότερα και για λιγότερα, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πλεόνασμα που θα επιστρέψει στα θεσμικά όργανα της τρόικας με τη μορφή τόκων για το διαρκώς αυξανόμενο χρέος που οφείλουν. Η Τρόικα είναι οι μεσάζοντες, οι συλλέκτες χρέους, οι εκπρόσωποι των τραπεζιτών και επενδυτών στους Δημοσίους φορείς, για λογαριασμό των οποίων συγκεντρώνουν τις πληρωμές του χρέους. Είναι υπερ-κρατικοί φορείς και οι νέοι παράγοντες εξαγωγής και μεταφοράς του οικονομικού πλούτου.

Το μνημόνιο καθορίζει λεπτομερώς την άμεση διαχείριση, καθώς και  το τι και το πώς ο πλούτος θα εξαχθεί και θα μεταφερθεί. Το Μνημόνιο αρχίζει δηλώνοντας ρητά ότι δεν θα υπάρξει νομοθεσία ή άλλη δράση, έστω και ήσσονος σημασίας, από τους πολιτικούς θεσμούς στην Ελλάδα χωρίς την έγκριση της Τρόικας. Συνεπώς η τρόικα έχει δικαίωμα βέτο σε όλα σχεδόν τα μέτρα πολιτικής, στις νομοθετικές ή εκτελεστικές αποφάσεις όλων των φορέων στην Ελλάδα, και σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης.

Επιπλέον, η Ελλάδα δεν θα έχει πλέον δημοσιονομική πολιτική. Η Τρόικα θα επιβλέπει την σύνταξη του προϋπολογισμού. Το Μνημόνιο απαιτεί μια συνολική αναδιάρθρωση των φόρων και δαπανών που πρέπει να γίνουν στον νέο προϋπολογισμό. Και οι εκπρόσωποι της τρόικας θα παρακολουθούν τη συμμόρφωση για να εξασφαλιστεί ότι η Ελλάδα συμμορφώνεται με τον προϋπολογισμό της τρόικας. Κάθε ελληνικός οργανισμός και κάθε νομοθετική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων θα έχει έτσι τον κομισάριο της «Τρόικας» που θα την επιβλέπει σε καθημερινή σχεδόν βάση.

Το Μνημόνιο αναφέρει ότι η Τρόικα έχει επίσης την εξουσία να διορίζει «ανεξάρτητους συμβούλους» στα Συμβούλια των Ελληνικών τραπεζών. Πολλά μέλη των παλιών διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών θα πρέπει να διωχτούν. Με άλλα λόγια οι διορισθέντες από την Τρόικα θα διαχειρίζονται πλέον τις ελληνικές τράπεζες σε μια καθημερινή βάση. Οι θυγατρικές των Ελληνικών τραπεζών και τα υποκαταστήματα έξω από την Ελλάδα θα πρέπει να «ιδιωτικοποιηθούν», δηλαδή να πουληθούν σε άλλες Ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι ελληνικές τράπεζες έτσι είναι ελληνικές μόνο κατ’ όνομα. Θα γίνουν παρακλάδια και, εκ των πραγμάτων, θυγατρικές των βόρειων ευρωπαϊκών τραπεζών που εργάζονται πίσω από το πέπλο της Τρόικας και στον ώμο των ελλήνων τραπεζιτών ομολόγων τους.  Οι  αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που διατίθενται για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών θα είναι σε τράπεζες του Λουξεμβούργου, δεν θα είναι στην Ελλάδα.

Η Παγκόσμια Τράπεζα θα επανασχεδιάσει το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και ένα νέο σύστημα διχτύου κοινωνικής ασφάλισης.  Οι νεοπροσληφθέντες στο υπουργείο Εργασίας, μετά από έγκριση της Τρόικας, θα "εξορθολογήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα» (δηλαδή απολύσεις εκπαιδευτικών και περικοπές μισθών). Ο νέος υπουργός Εργασίας, που εγκρίθηκε από την τρόικα θα υλοποιήσει τις προτάσεις των "ανεξάρτητων συμβούλων» της Τρόικα για τον περιορισμό των «εργατικών κινητοποιήσεων" (δηλαδή, απεργίες) και συλλογικές διαπραγματεύσεις και, σύμφωνα με τις συστάσεις των συμβούλων, θα θεσπίσει νέους κανόνες για τις ομαδικές απολύσεις (δηλαδή μαζικές απολύσεις). Οι συντάξεις θα μειωθούν, θα αυξηθούν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, και οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων.

Το Ταμείο ιδιωτικοποιήσεων των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους των 50 δις $, θα παραμείνει στην Ελλάδα. Ωστόσο, θα λειτουργεί, “υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών οργάνων", σύμφωνα με το ΜΣ. Η Τρόικα θα αποφασίσει τι πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί και να πωληθεί και σε τι σκοτωμένη τιμή που να συμφέρει τους επενδυτές. Εν τω μεταξύ, οι πωλήσεις των ιδιωτικοποιήσεων που είναι σε εξέλιξη ή που θα εντοπισθούν, θα πρέπει να επιταχυνθούν.

Αυτό που αντιπροσωπεύουν η Ελλάδα και η Ουκρανία είναι η ανάπτυξη νέων πιο άμεσων διαχειρίσεων απόσπασης και μεταφοράς του πλούτου, με την μορφή των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Στο παρελθόν για την διάσωση του δημόσιου χρέους, το ΔΝΤ και τα άλλα θεσμικά όργανα όριζαν τις παραμέτρους για το τι πρέπει να κάνει η υπό διάσωση χώρα. Αλλά άφηναν την χώρα να υλοποιήσει το σχέδιο. Τώρα πλέον γίνεται άμεση διαχείριση για να εξασφαλιστεί ότι η αποικία δεν θα αποφύγει ή θα καθυστερήσει τη μεταφορά των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ενεργοποιημένη από το διαρκώς αυξανόμενο χρέος.

 

ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ [3]

Η Ελλάδα είναι η ευρωπαϊκή χώρα, με την μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα - ένα πρόβλημα που οι Έλληνες πολιτικοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν αγνοήσει σχεδόν πλήρως. Σήμερα, πάνω από το 90% των ανέργων δεν παίρνουν καμία κρατική βοήθεια, το 20% των παιδιών εκτιμάται ότι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, και εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται ασφάλισης υγείας.

 Πάντα οι αποικιοκράτες συνεργάζονταν με τις ντόπιες ελίτ για να προωθούν τα οικονομικά τους συμφέροντα.  Αυτες οι ελιτ –που αποτελούνταν από τους χειρότερους εκ των ντόπιων- εξελίχθηκαν  στην άρχουσα τάξη των αποικισμένων χωρών.  Κατά την μορφή της οικονομικής αποικιοκρατίας που εγκαινιάστηκε από τις ΗΠΑ στην περίοδο μετά το 1945, το κόστος της άμεσης διοίκησης και στρατιωτικής κατοχής αντικαταστάθηκε με υπάκουες τοπικές ελίτ που επέτρεπαν να λεηλατείται ο πλούτος των χωρών τους  με αντάλλαγμα να τους επιτραπεί να κυβερνούν εξ ονόματος των αποικιοκρατών.

Δυο από τις άγνωστες για τους πολλούς, λέξεις από την ορολογία των παλιών κομμουνιστών είναι δανεικές από άλλες γλώσσες. Η μια είναι ο κομπραδόρος, δηλαδή ο μεσάζων, ο εργολάβος των ξένων αφεντικών. Η άλλη είναι ο ραντιέρης, δηλαδή ο τοκογλύφος, αυτός που θησαυρίζει από ενοίκια, τίτλους και προσόδους[4]... Δυο λέξεις που μπορεί να έχουν ξεχαστεί ως τέτοιες, αλλά ως πολιτικοοικονομικές έννοιες και ιδιότητες (και κυρίως ως υποομάδες της τοπικής άρχουσας καπιταλιστικής τάξης σε αποικίες και προτεκτοράτα, σαν το δικό μας) παραμένουν δυστυχώς ολοζώντανες.

 Comprador, σημαίνει κυριολεκτικά «αγοραστής», και μας έρχεται από τα πορτογαλικά. Πριν από πέντε αιώνες, στις Πορτογαλικές αποικίες οι «κομπραδόροι» ήταν οι επικεφαλής του ντόπιου προσωπικού των ξένων εταιρειών και ταυτόχρονα οι μεσολαβητές ανάμεσα στα ξένα αφεντικά και τους ντόπιους πελάτες. Από τον ρόλο αυτών των διαμεσολαβητών, ο όρος επεκτάθηκε σε όλα τα αποικιοκρατικά καθεστώτα και στο κομμάτι της αστικής τάξης που γίνεται υποχείριο των ξένων συμφερόντων. Έτσι απέκτησε και τη σημερινή αρνητική έννοια: σε όλα τα νεο-αποικιοκρατικά καθεστώτα, η παρασιτική αυτή «κομπραδόρικη» μεγαλοαστική τάξη, εξακολουθεί να λειτουργεί εξυπηρετώντας με το αζημίωτο τα συμφέροντα των ξένων και φυσικά την...πάρτη της.

Οταν ο κομπραδόρος, ο επιστάτης των ξένων αφεντικών, αποκτήσει αρκετά χρήματα από την εκμετάλλευση των συμπατριωτών του και γίνει και ο ίδιος αφεντικό, γίνεται ραντιέρης, από το γαλλικό rentier, δηλαδή «εισοδηματίας», δικαιούχος ενοικίων και τόκων, τοκογλύφος.

Ραντιέρηδες, για τον λαό μας, είναι οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να μοχθήσουν για να βγάλουν το ψωμί τους, αυτοί που ζουν από τον τοκισμό ή το κέρδος από τα ενοίκια και τις επενδύσεις του, σε βάρος φυσικά των υπολοίπων, και των εργαζομένων. Απαντά ήδη από τον 18ο αιώνα στην ελληνική γραμματεία, με την έννοια του ιδιώτη τοκογλύφου, του μαυραγορίτη, που πριν από τη δημιουργία των «κανονικών» τραπεζών τριγύριζε με γεμάτο πουγκί στην ελληνική ύπαιθρο και δάνειζε με εξωφρενικούς όρους την αγροτιά, κλέβοντας επί της ουσίας τη γη τους και μετατρέποντας ελεύθερους ανθρώπους σε κολίγους, σκλάβους του χρέους.

Γενιές και γενιές τώρα, σε μερικές περιπτώσεις ακόμη πριν από την Επανάσταση του 1821, όταν ακόμα υπηρετούσαν τον σουλτάνο στο Φανάρι, αλλά και αργότερα ως στελέχη ή σπόνσορες των τριών... εθνικών κομμάτων του νέου κράτους μας (Αγγλικό, Γαλλικό και Ρωσικό) τα συγκεκριμένα «τζάκια» συσσωρεύουν γη, χρήματα και πάσης φύσεως «πελατείες», απομυζώντας τους πολλούς.

Οι σημερινοί Έλληνες ολιγάρχες, ακολουθούν την ίδια παράδοση. Αυτοί οι τύποι έχουν αποφύγει να πληρώνουν φόρους από τη δικτατορία του Μεταξά, την ναζιστική κατοχή, τον εμφύλιο πόλεμο και την στρατιωτική χούντα".  Μερικοί αφελείς πίστεψαν ότι η προσχώρηση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 1981, υποτίθεται ότι θα βελτίωνε τα πράγματα. Η ένταξη στην ΕΕ, ωστόσο, δεν αποδυνάμωσε τις παραδοσιακές ελληνικές ιεραρχίες.  Αντίθετα τις ενίσχυσε. Ήταν όταν η ελληνική οικονομία πλησίαζε την υπόλοιπη Ευρώπη – παρέχοντας στους ολιγάρχες νέες πηγές πίστωσης και μετρητών – που οι θεσμοί της χώρας άρχισαν να σπάνε.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια χούφτα πλούσιων οικογενειών έχει κυριαρχήσει στην Ελληνική πολιτική[3]. Αυτές οι ελίτ έχουν διατηρήσει τις θέσεις τους μέσω του ελέγχου των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της ευνοιοκρατίας, και μοιράζονται τα λάφυρα της εξουσίας με τους πολιτικούς της χώρας.  "

Τα κατεστημένα συμφέροντα απέκρυψαν την ψυχρή πραγματικότητα της αυξανόμενης ανισότητας με την επίμονη εστίαση στην «ανάπτυξη» ως πανάκεια για την ανισότητα.

 

ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν πολλές ομάδες συμφερόντων, που αρπάζουν ό, τι μπορούν κατά την ελεύθερη περιαγωγή τους μέσα από διάφορες πτυχές της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Ταυτόχρονα, η ύπαρξη πηγών προσόδων είναι διαδεδομένη σε όλη την οικονομία ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών κανονισμών που στοχεύουν ειδικά στη δημιουργία τέτοιων προσόδων εμποδίζοντας τον ανταγωνισμό, αλλά και με την αδιαφάνεια και την έλλειψη λογοδοσίας στη διαχείριση των δημόσιων πόρων με τρόπο που να επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό των αναζητητών προσόδων.

Η Ελλάδα είναι ανίκανη να αναπτύξει την οικονομία της λόγω των παγιωμένων εξουσιών αυτών των ομάδων. Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ιδρυθούν νέες επιχειρήσεις, όταν οι υπάρχουσες έχουν τόσο πολύ τον έλεγχο των πολιτικών και οικονομικών διαδικασιών που μπορεί να αποτρέπουν την  ύπαρξη νέων επιχειρήσεων.

Αυτές οι ομάδες εξαντλούν τον διαθέσιμο χρόνο και εξουσία τους για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους για ένα άνετο εισόδημα που να μην τους υποχρεώνει να εργάζονται. Προωθούν τη νομοθεσία που θα τους ευνοήσει και αναζητούν συνεχώς νέες ευκαιρίες για να μπορέσουν να αυξήσουν τις προσόδους τους. Σε αυτή την προσπάθεια, επενδύουν ορθολογικά χρόνο και χρήμα για να επηρεάσουν τους πολιτικούς και τη δημόσια διοίκηση.

Οι πολυάριθμες κερδοσκοπικές ομάδες περιορίζουν τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών,  αυξάνουν την γραφειοκρατία  και τον διοικητικό φόρτο, και επιδιώκουν ενεργά να δημιουργήσουν αδιαφάνεια σε όλες τις διοικητικές και νομικές διαδικασίες, προκειμένου να σχηματίσουν ένα περιβάλλον στο οποίο θα είναι σε θέση να αυξήσουν τις προσόδους που αποκομίζουν. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν ενεργά να αποτρέψουν την απονομή δικαιοσύνης ετσι ώστε η κοινωνία να μην τους επιρρίπτει ευθύνες για τις πράξεις τους

 

Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Aυτη η ταξική διάρθρωση και το οικονομικό μοντέλο, είναι η αιτία της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας που δεν αφήνουν καμία ελπίδα για οποιαδήποτε ανάπτυξη.  Με την ένταξη στην Ευρωζώνη οι συνθήκες αυτές επιδεινώθηκαν.

 

Όλοι οι ευρωπαϊκοί και Διεθνείς παράγοντες είχαν διαβλέψει πολύ πριν την κρίση ότι η κατάσταση με την Ελληνική οικονομία όδευε σε εκτροχιασμό.  Τότε δεν παρενέβησαν · άφησαν να εξελίσσεται το μπάχαλο και έτριβαν τα χέρια τους.  Ξέρανε ότι στο τέλος θα ξεπουληθεί η χώρα για ένα κομμάτι ψωμί.

 

 

 

Όταν ξέσπασε η κρίση μετά το 2010η τρόικα άρχισε να απαιτεί από την Ελλάδα την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών, οι ολιγάρχες και οι ομάδες συμφερόντων δεν είχαν καμία πρόθεση να πληρώσουν φόρους, που είναι και ο λόγος που το βάρος έπεσε πάνω στους μισθωτούς και συνταξιούχους.

Οι Βρυξέλλες δεν είχαν καμία πρόθεση να αντιμετωπίσουν τους άκαμπτους κανονισμούς και  δυσλειτουργικούς θεσμούς την αναξιοκρατία και την εγκληματικότητα. Προς όφελος λίγων ευνοούμενων, αυτές οι ρυθμίσεις παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητες, ακόμα και όταν θρυμματίζονται οι υποδομές της χώρας, αυξάνεται η φτώχεια, και παραμένει η διαφθορά. 

Με την διάσωση της Ελλάδας χωρίς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να απαιτούν θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις, το μόνο που έγινε είναι να έχει ενισχυθεί το status quo. Ακόμα χειρότερα, η τρόικα ενίσχυσε τις ίδιες δυνάμεις που προκάλεσαν την οικονομική κατάρρευση.

Ο Βαρουφάκης στο άρθρο του στο Guardian στις 18 Αυγούστου 2015, σε μια λεπτομερή κριτική της συμφωνίας διάσωσης της χώρας, κατηγόρησε τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι επιτρέπουν στους ολιγάρχες να δημιουργούν τεράστια κέρδη και να συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν, ενώ τιμωρούν τους απλούς ανθρώπους[5].

Αντίθετα στις ζώνες των ασθενέστερων οικονομικά επικρατεί τρόμος, φρίκη και κοινωνικό χάος.

Η συνολική ανεργία ανέρχεται στο 27%, και η ανεργία των νέων υπερβαίνει το 50%, παρέχοντας ένα ιδανικό έδαφος για την στρατολόγηση σε ναζιστικές ομάδες. 

 

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Οι τράπεζες από τα τέλη τη δεκαετίας του ‘80 δεν λειτουργούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή δεν παίρνουν τα χρήματα των καταθετών με τα οποία επενδύουν δίνοντας κέρδη στον καταθέτη μέσω των τόκων. Οι τράπεζες επέλεξαν έναν τρόπο λειτουργίας που υπόσχεται άλλου είδους κέρδη. Δηλαδή δημιουργούν «επενδύσεις» και «προϊόντα», τα οποία είναι εικονικά, αποκαλούνται με διάφορα εξωτικά ονόματα και υπόσχονται μεγάλη κερδοφορία αν και αποκρύπτουν το ρίσκο. Ένα τραπεζικό προϊόν για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένα «στοίχημα» για το αν θα βρέξει στο Κάιρο ή αν θα καταρρεύσει η οικονομία της Ελλάδας. Όσο και αν φαίνεται απλοϊκό το παράδειγμα, είναι μια πραγματικότητα. Οι τράπεζες έχουν δημιουργήσει έναν εξωπραγματικό, ιπποδρομιακό καπιταλισμό, που δεν σχετίζεται ούτε με επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, ούτε με το κοινωνικό όφελος.

Όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, οι έλληνες τραπεζίτες, με πρώτο και κύριο τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλο, υποστήριζαν πως η Ελλάδα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, γιατί οι ελληνικές τράπεζες ήταν ισχυρές και δεν είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα όπως αυτά που οδήγησαν στην πτώση την αμερικανική Lehman Brothers. Στο αμέσως επόμενο διάστημα, η τραπεζική φιλολογία άλλαξε, οι τράπεζες εμφανίστηκαν να μολύνονται από την κρίση μέσω του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και να χρειάζονται κρατική στήριξη.

 Οι κυβερνήσεις άμεσα ανακεφαλαιοποίησαν τις τράπεζες, δηλαδή δανείστηκαν με υψηλά επιτόκια για να εξασφαλίσουν ρευστό στις τράπεζες. Το δάνειο αυτό το πληρώνει ο λαός.

Γιατί όμως κατέρρευσαν οι «ισχυρές» ελληνικές τράπεζες που μερικά χρόνια πριν διαφήμιζαν το ελληνικό τραπεζικό θαύμα στα Βαλκάνια; Γιατί αναγκάστηκαν να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου τα οποία κουρεύτηκαν, απαντούν οι τραπεζίτες. Είναι αλήθεια αυτό; Είναι η μισή αλήθεια.

Οι ζημιές όμως των τραπεζών δεν προήλθαν από τα ομόλογα του Δημοσίου όπως θέλουν να λένε οι τραπεζίτες. Οι ελληνικές τράπεζες δεν είχαν χρήματα. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις τους  προέρχονταν από διαδοχικές δανειοδοτήσεις που έκαναν ο ένας στον άλλο. Δηλαδή η Τράπεζα Α, δάνειζε μια offshore εταιρεία η οποία ήταν συμφερόντων της Τράπεζας Β, για να εμφανιστεί ρευστότητα. Μετά η Τράπεζα Β, δάνειζε μια άλλη εταιρεία συμφερόντων της Α η οποία έκανε αύξηση κεφαλαίου της Α. Το εικονικό χρήμα έκανε κύκλο με την άδεια της Τράπεζας της Ελλάδας δίνοντας μια ψεύτικη εικόνα ευρωστίας και χρήματος για τις Τράπεζες.

Οι τραπεζίτες όμως έκαναν ακόμη μεγαλύτερα αίσχη. Έδιναν δάνεια σε offshore εταιρείες που ανήκαν στους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς εγγυήσεις και στη συνέχεια χρέωναν τα θαλασσοδάνεια στις ζημιές της Τράπεζας κλέβοντας τους μικρομετόχους. Έδιναν επίσης δάνεια σε επιχειρηματίες (πάντα χωρίς εγγυήσεις) οι οποίοι έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε άλλες δικές τους επιχειρήσεις. Έτσι δημιουργούσαν εικόνα ισχυρών επιχειρήσεων, με δανεικά και αγύριστα, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τους επενδυτές που επένδυαν στις ίδιες επιχειρήσεις εξαιτίας της πλαστής εικόνας που είχε δημιουργηθεί.

 Πολλοί τραπεζίτες πουλούσαν ή νοίκιαζαν στις τράπεζές του ή στο Δημόσιο, κτήρια τα οποία είχαν αγοράσει με δάνεια των τραπεζών τους αλλά μέσω παρένθετων προσώπων σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών.

Ταυτόχρονα δανειοδοτούσαν τα κόμματα, ώστε να έχουν την πολιτική κάλυψη και τα ΜΜΕ για να εξασφαλίζουν τη σιωπή για τα σκάνδαλά τους. Μεγάλα ποσά τα έβγαλαν στο εξωτερικό μέσα από κομπίνες με τα υποκαταστήματα των Τραπεζών που άνοιγαν στα Βαλκάνια. Δημιούργησαν μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ την εικόνα οικονομικού τραπεζικού θαύματος στα Βαλκάνια, και διοχέτευσαν έτσι ποσά σε δανειολήπτες του εξωτερικού που δεν ήταν άλλοι από τους εαυτούς τους.

Όλα αυτά τα σκάνδαλα και η ευθεία ληστεία του χρήματος, εμφανίστηκε ως μόλυνση από την κρίση. Οι μαύρες τρύπες από τη ληστεία και τη συναλλαγή με τη διαπλοκή (600 εκατομμύρια είχε πάρει το ALTER από τις τράπεζες χωρίς εγγυήσεις) εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης. Έτσι στο όνομα της ευστάθειας των τραπεζών, αυτές ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματά μας. Όχι όμως οι τράπεζες, αλλά οι τραπεζίτες. Οι τράπεζες δεν ελέγχθηκαν πριν ανακεφαλαιοποιηθούν, ώστε να βρεθεί ποιό κομμάτι της ζημιάς οφείλεται στην κρίση και ποιό στη ληστεία. Οι τραπεζίτες, αυτοί που είχαν ρίξει τις τράπεζες έξω (αν δεν τις είχαν ληστέψει) θεωρήθηκαν ικανοί να συνεχίσουν να διοικούν τις τράπεζες.

Το κράτος μέσα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας πήρε το 80% των μετοχών των τραπεζών αλλά χωρίς το κράτος να μπορεί να ασκήσει καμία διοίκηση. Ενώ η ανακεφαλαιοποίηση έγινε για να υπάρξει σταθερότητα, ρευστότητα και λειτουργία της ελληνικής οικονομίας, τα δάνεια σταμάτησαν, οι επιχειρήσεις που έπρεπε να σωθούν άρχισαν να κλείνουν και τα σπίτια να πλειστηριάζονται. Συνέχισαν βέβαια να παίρνουν δάνεια μη παραγωγικές επιχειρήσεις όπως τα Μέσα Ενημέρωσης, παρά τα χρέη τους και τις ζημιές τους και βέβαια και διαφήμιση από τις τράπεζες. Το Mega για παράδειγμα, με ζημιές 25 εκατομμύρια, χρέη 200 εκατομμύρια πήρε δάνειο 110 εκατομμύρια για να συνεχίσει να λειτουργεί και κυρίως να υποστηρίζει πως η κυβέρνηση και οι τράπεζες ακολουθούν σωστή πολιτική. Ποια τραπεζική διαδικασία μπορεί να κρίνει ως επωφελές ένα τέτοιο δάνειο; Αντίστοιχα δάνεια έχουν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Αφού ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι Τράπεζες η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προχώρησε στην κορωνίδα του σκανδάλου. Με το άρθρο 2 του «πολυνομοσχεδίου» δίνει τη δυνατότητα στους παλιούς αποτυχημένους τραπεζίτες, να επαναγοράσουν τις μετοχές τους, όχι στην τιμή που τις αγόρασε το κράτος (ΤΧΣ) με την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά σε εξευτελιστικές τιμές. Δηλαδή για παράδειγμα στη Eurobank, ενώ το κράτος αγόρασε τις μετοχές της Τράπεζας με 1,24 ευρώ ανά μετοχή, τώρα ο τραπεζίτης μπορεί να αγοράσει πίσω τις μετοχές με 30 λεπτά.

Οι τράπεζες δεν λειτουργούν πια σκανδαλωδώς έστω ως κομμάτι της Οικονομίας αλλά είναι οι ίδιες η εξουσία. Άλλωστε με το νόμο  4021/11 (φυσικά του Βενιζέλου) στην Τράπεζα της Ελλάδος και στις Τράπεζες, ανατίθενται εξουσίες πέρα από τον έλεγχο και τη λειτουργία της κυβέρνησης και της Βουλής. Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτές είναι το κράτος

 

ΕΧΕΙ ΕΠΕΛΘΕΙ ΡΗΞΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ;

Στον διεθνή νεοφιλελεύθερο τύπο εμφανίζονται συχνά αποκαλύψεις για σκάνδαλα Ελλήνων ολιγαρχών, υποδεικνύοντας την Ελληνική ολιγαρχία και τις ντόπιες ομάδες συμφερόντων ως την αιτία των δεινών. 

 O Wolfgang Schäuble κατηγόρησε ανοιχτά την διεφθαρμένη οικονομική ελιτ της Ελλάδας.  Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη [7] .

Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.  Φαίνεται σαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον.

Πάντα οι καπιταλιστές είχαν εσωτερικές αντιθέσεις. Η αντιπαράθεση που διαφαίνεται αντανακλά μια ανακατάταξη του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.  Oι Ελληνικές τράπεζες περνούν σε ξένα χέρια.  Νέα παζάρια χρειάζεται να γίνουν ανάμεσα στους ντόπιους ολιγάρχες και το Ευρωπαϊκό κατεστημένο. 

Αλλάζει το αποικιοκρατικό μοντέλο. Οι Ντόπια ελίτ έχει κατοχυρώσει τα συμφέροντα της μέσα στον Ελλαδικό χώρο μέσω της πρόσβασης στην νομοθετική πολιτική και δικαστική εξουσία.  Η κατάσταση αυτή δεν αφήνει επιχειρηματίες να κάνουν επενδύσεις. Σύμφωνα με το καινούργιο μοντέλο οι ξένοι θεσμοί θα έχουν άμεσο έλεγχο  στην διοίκηση και τα οικονομικά που μέχρι τώρα αποτελούσαν πεδίο ελεύθερης δράσης της ντόπιας ολιγαρχίας, η οποία θα πρέπει να προσαρμοστεί στο τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης.  H ντόπια ελίτ έχει δείξει μεγάλη ευελιξία στην προσαρμογή στις παγκόσμιες δυναμικές που διέπουν την ροή της ισχύος και του χρήματος.  Σ΄αυτήν την  νέα τάξη πραγμάτων έχει ήδη κάνει τις αναπροσαρμογές τους και έχουν πλασσαριστεί με την πλευρά των νικητών.  Επομένως η προσπάθεια να φανεί αντίθεση είναι παραπλανητική για να μη δεί ο λαός την αλήθεια

Σήμερα στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου είναι η κατάληψη και κατοχή των αγαθών επιβίωσης των πληθυσμών, όπως το νερό η ενέργεια, η υγεία η γη. Ο λαός θα εκβιάζεται να τους πληρώνει αναγκαζόμενος από το δίλλημα ή πληρώνεις ή πεθαίνεις.  Σε αντίθεση με τον καταναλωτικό καπιταλισμό όπου υπήρχε μια αυταπάτη ελεύθερης επιλογής τώρα δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα επιλογής.  Ανάλογα αν στον καταναλωτικό καπιταλισμό και το πολιτικό εποικοδόμημα ήταν μια αυταπάτη δημοκρατίας στον ληστρικό καπιταλισμό η δημοκρατία θα υποχωρήσει έναντι πιο αυταρχικών καθεστώτων.

 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1. Greece– What You are not Being Told by the Media

Published: July 5, 2015 | Authors: Chris Kanthan | NationofChange | Op-Ed

http://www.nationofchange.org/2015/07/05/greece-what-you-are-not-being-told-by-the-media/

 

2. The New Colonialism: Greece and Ukraine

By: Jack Rasmus http://www.telesurtv.net/english/opinion/The-New-Colonialism-Greece-and-Ukraine-20150829-0012.html

 

3 . Misrule of the few or how oligarchs ruined GREECE

 EBR - Posted: Monday, December 08, 2014

by Pavlos Eleftheriadis*  http://www.europeanbusinessreview.eu/page.asp?pid=1259

4. Κομπραδόροι και ραντιέρηδες

Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας

http://www.efsyn.gr/arthro/kompradoroi-kai-rantierides

 

 

5. Bailout deal allows Greek oligarchs to maintain grip – The Guardian  Yanis Varoufakis

https://www.yanisvaroufakis.eu/2015/08/18/bailout-deal-allows-greek-oligarchs-to-maintain-grip-the-guardian/

7. Stern Hellas to the running a monopoly millionaire